வாழ்க்கை என்னைப் பொருத்தவரை ஒரு வேடிக்கையாகவே இருக்கின்றது. இதை எண்ணியபோது எழுதிய பாடல்:

42. ஓர் வேடிக்கை

வேடிக்கை ஒன்று
வாடிக்கை யானது
விந்தையான உலகினிலே
விடிகின்ற நாளுமோ
முடிந்து போனது
புதுமை ஒன்றும்
இதில் காணாமலே
பிறந்தான் பிள்ளையாய்
நடந்தான் பேதையாய்
வளர்ந்தான் வாழ்க்கையில்
வளமுடன் வாலிபனாய்
பொழுதெல்லாம் எண்ணங்கள்
புதுப்புது கற்பனை
பொங்கியது அவன்
மனதினிலே தினம்
முதுமை பெற்ற
மனிதனாய் அவனும்
முயன்றிட்டான் உலகில்
முழுமை பெற
முடவன் தேனெடுக்க
முயன்றது போல
முடிந்தது மனதின்
எண்ணங்களும் இங்கு
கனவில் கண்ட
காசு பணமெல்லாம்
கவைக் குதவாது
என்பது போல
கழிந்தது இளமை
குறைந்தது வளமை
தளர்ந்தது மனதின்
எண்ணங்களும் நாளும்
தள்ளாடும் மனிதனாய்
தடிஊன்றி நடகையில்
மீண்டும் கண்டான்
அந்த வேடிக்கையை
1995, ஜனவரி.

கான்பூரில் சுமதி என்ற தமிழ் எழுத்தாளரின் பெற்றோரை சந்தித்தபோது, சுமதி கொடூரமாக கொலை செய்யப்பட்ட காரியம் கேட்டு, மிகவும் வருத்த முற்றேன். சுமதி பல தமிழ் புதினங்களை ஹிந்தியில் மொழி பெயர்த்துள்ளார். அவருக்கு அஞ்சலியாக, 04-01-1995 அன்று கோண்டா திரும்பியபின் எழுதியது:

43. ஓர் அஞ்சலி

மலரும்முன் மொட்டிலே கருகியதே
மாந்தரின் மன வெறியினால்
"மாக்களே" அவர் மக்களல்ல
மங்கை உன்வாழ்வை அழித்ததினால்
இந்திக்கும் தமிழுக்கும் இடையேபாலமாய்
இதுவரை நீ செய்த சேவையினை
தரணி உள்ளமட்டும் நிலைத்திருக்க
தங்கையே நாங்களும் விரும்பிடுவோம்
சுந்தரத் தமிழுக்கு மெருகு கூட்ட
சுமதி நீ செய்த சேவையினை
இழந்ததாள் அழுகின்றாள் தமிழன்னை
யார் துடைப்பார் அவள் கண்ணீரை
அழுகின்றோம் நாங்களும் அவளுடனே
அதுவன்றி என்செய்வோம் இனிமேலுமே
பூதவுடல் உலகினிலே அழிந்தாலும், உன்
புகழ் என்றும் நிலைநின்று ஓங்கட்டும்

ஒருவர் மற்றவரின் வாழ்க்கையையுடன் தன் வாழ்க்கையை ஒப்பிட்டுப் பார்த்துப் பொறாமை படுவதோ, நிம்மதி கொள்வதோ பொய்யான ஒரு கற்பனை என்பதைக் குறித்து சிலருடன் பேசிக்கொண்டிருந்த போது எழுதிய வரிகள்:

44. அக்கரைப் பச்சை

இக்கரைக்கு அக்கரைப் பச்சை என்பதே
அனைவரின் வாழ்விலும் உண்மையே
அவரைப் போல் நானும் இல்லையே
என்பதே மனதின் ஏக்கமே
ஒப்பிட்டுப் பார்த்து வாழ்வதாலே
ஓயாத தொல்லைதான் மனதினிலே
அவரைப் போல் நாம் இருந்துவிட்டால்
ஐயகோ வேறேது தொல்லையே
ஒருவரைப் போலவே அனைவரும்
உலகில் எல்லோரும் இருந்துவிட்டால்
சுவையேதும் இராது வாழ்விலே
சற்றே எண்ணிப்பார் இவ்வுண்மையே
அடுத்தவர்க்குள்ள அழகு பணம்
ஆடம்பரமான வாழ்க்கை முறை
இவைமட்டுமே விரும்புகின்றோம்
உள்ளபடி அறியாது உண்மைநிலை
கரைமாறி நின்றே பார்க்கும் போது
கண்ணில் படும் அவர் உண்மைநிலை
அங்கிருந்து நாம் பார்க்கும்போது
அறிவோம் நம்கரையின் பசுமையினை
25-01-1995. லக்னோ

மஹரியில் (ரீவா, ம.பி) மாலை நேரத்தில் வழக்கப்படி நதிக்கரையோரம் உலவச்சென்ற போது, ஒரு மீன்கொதிப் பறவையின் செயலைக் கண்டு எழுதிய பாடல்:

45. முயல வேண்டும்

மீன்கொத்திப் பறவைப் போல
முயற்சியும் செய்திட வேண்டும்
முழுமூச்சாய் செயலிலேயும்
முழுமனம் வைத்தே நாமும்
வேகம் விவேகம் கொண்டு
நேர்த்தியாகவும் சென்று
இரையைக் கொத்தியே செல்லும்
திறமையும் என்னே! என்னே!
நோக்கம் கொண்டுமே நாமும்
முழுமனதாய் முயன்றால் நாளும்
முடியாத செயலென்று ஒன்று
மேதினியில் இல்லை! இல்லை!!
01-03-1995.

எடுத்த தீர்மானத்தில் தோல்வி அடைந்த போது எழுந்த விரக்தியால் எழுதியபாடல்:

46. நிழல் நிஜமல்ல

நிற்கின்றேன் என்று எண்ணியே நானும்
நிழலை நிஜமாக்க மாற்றிட முயன்றேன்
கானல் நீர் தேடியே ஓடிய மான்போல
ஏமாற்றம் கொண்டு சோர்வுற்று நின்றேன்.
16-03-1995

சிலசமயம் இருப்பதைக் காட்டிலும் இறப்பதே மேல் என்ற எண்ணம் தோன்றும். அப்படி ஒருமுறை தோன்றியபோது எழுதிய பாடல்:

47. மரணமே

மரணமே! நீ மட்டும் இல்லாதிருந்தால்
மானிடர் வாழ்வு ஓர் நரகமே
எதையோ எண்ணி ஓடுகின்றார்
ஒருநாளும் அதை அடையாமலே
உளுத்த அவர் வாழ்க்கைக்கு
நீயன்றி வேறில்லை பரிகாரமே
நீதரும் அந்த இளைப்பாறுதல் அறியாமல்
நாடுகின்றார் இவ்வுலக வாழ்வினையே
பேதையாம் அவர்செயல் பொறுத்தருள்வாய்
போராடும் எனக்கிங்கு புகல் அளிப்பாய்.
22-04-1995.

வாழ்க்கை துன்பம் இன்பம் நிறைந்த ஒரு தொடர்கதையாக உள்ளதை எண்ணியபோது எழுதிய வரிகள்:

48. தொடர் ககை

துன்பமும் இன்பமும்
நிறைந்த இவ்வாழ்க்கை
தொடர் கதையாகிப்
போனது வே
தொடக்கமோ எளிது
முடிப்பதோ அரிது
முடிவே தொடக்கமாய்
உள்ள வரை.
22-04-1995

மஹரியில் (ரீவா, ம.பி) சஷிகாந்திடம் தோவியை எப்படி எதிர்கொள்வது என்பது பற்றி பேசியபின் எழுதிய பாடல்:

49. ஓர் சரித்திரம்

தோல்வி காணாத
நாளே இல்லை
தொல்லை மிகுந்த
இவ்வாழ்க்கையிலே
தொடங்கிய போராட்டம்
முடிவதோ இல்லை
புவியில் வாழ்ந்திடும்
நாள் வரையில்
தோல்வி காணாத
மனிதனும் இல்லை
வாழ்வு துவங்கிய
நாள் முதலே
ஆயினும் சரித்திரம்
அவர்தாய் இல்லை
ஆராய்ந்து கண்ட
உண்மை இதே
தோவி கண்டே
துவண்டிடாமல்
தொடர்ந்து நாமும்
முன்னேறினால்
தொடர்ந்திடும் வெற்றி
தொடர்கதைபோல
தொடங்கலாம் நாமும்
புதிய சரித்திரம்
17-10-1995

கீழ்வரும் பாடலை எழுதிய பின் எனக்குள் நானே சிரித்தேன். சிலர் எதிர்காலத்தில் என் பாடல்களைப் படித்தபின், என்னைப்பற்றி தவறான முடிவுகளுக்கு வரக்கூடும். ஆனால் கவிதை என்பது கற்பனைக்கு வடிவம் கொடுக்கும் ஒரு வகையே. ஒரு கவிஞ்ஞன் தன் கற்பனைக்கு வடிவம் கொடுக்கும் சுதந்திரம் உடையவன். பல முறை அந்த சுதந்திரம், உபயோகப் படுத்தும் வார்த்தைகளின் காரணமாக மிகைப்படுத்தலாகவும் அமைந்துவிடும். அதைக்கொண்டு ஒருவனின் வாழ்வை தீர்மானிப்பது தவறாக முடியும்.

50. ஒன்றேயாகும்

காமம் வேறென்பார் காதல் வேறென்பார்
கருத்தறியாத காரணத்தால்
காமமும், காதலும் ஒன்றேயாகும்
வகுத்தே பார்த்து வாழ்ந்தவருக்கு
ஆசைவேறென்பார் அன்பு வேறென்பார்
அவையறியாத காரணத்தால்
ஆசையும் அன்பும் ஒன்றேயாகும்
அனுபவித்தே வாழ்ந்தவருக்கு
மனம் வேறென்பார் மதி வேறென்பார்
சரியாய்ப்புரியா காரணத்தால்
மனமும் மதியும் ஒன்றேயாகும்
செயலை எண்ணிப் பார்க்கும்போது
வார்த்தை வேறென்பார்
வாழ்க்கை வேறென்பார்
வகை தெரியாத காரணத்தால்
வார்த்தையும் வாழ்க்கையும்
ஒன்றேயாகும் முடிவை
யெண்ணிப் பார்க்கும்போது
எதிர்மறையாகத் தோன்றுபவை யெல்லாம்
வார்த்தையில் காட்டும் வித்தைகளாகும்
வார்த்தையில் எத்தனை
வித்தைகள் காட்டினும்
வாழ்ந்திடும் வாழ்க்கை ஒன்றேயாகும்.
17-10-1995. மஹரி (ரீவா. ம.பி).

காசியிலிருந்து லக்னோவிற்கு ரயில் வந்துகொண்டிருந்தேன். அப்போது சிலருடன் பேசியபோது, அடிப்படையான உடல்தேவைகள் எல்லை மீறும்போது அது எப்படி நம் மன உணர்வை அழிக்கின்றது என்று கூறினேன். அதை “மிருக உணர்வு” அல்லது “மிருக வெறி” என்று கூறுவது தவறு என்பதையும் வாதிட்டநான், அவை உண்மையிலேயே மனிதவெறி என்று எடுத்துக்காட்டினே. அச்சமயம் வண்டியிலேயே எழுதியபாடல்:

51. மனித வெறி

என்னையும் அறியாமல் ஒரு மிருக வெறி
மெல்ல என்னுள் தலைதூக்கியே
மென்மையான மன (மனித) உணர்வுகளை
என்னையும் மீறி மெள்ள அழிக்கின்றதே
இப்போராட்டம் இல்லாத மனிதருமே
இல்லை உலகினில் எங்குமே--ஆனால்
பொய் சாக்கு கூறியே நானும்
போடுகிறேன் தீனி என் வெறிக்கே
மிருக வெறி எனக்கூறிய நானும்
ஆராய்ந்து நோக்கினேன் அவை வாழ்வை
அறிந்து கொள்ள “அவ்” உணர்வின்
உண்மைத் தன்மையினை என் வாழ்வில்
என்னே ஆச்சர்யம்! அவை வாழ்வில்
இல்லை உண்மையில் ஒரு “மிருக வெறி”
இயல்பாய்த் தம்வாழ்வை வாழ்வதினால்
இயற்கையோடு ஒன்றாய்க் கலந்ததினால்
வயிறு பசித்தால் மட்டும் இரைதேடும்
வாய் உலர்ந்தால் மட்டும் நீர் தேடும்
உடல் பசித்தால் மட்டும் துணைதேடும்
எல்லாம் இயல்பாய் ஒரு நியதிக்குள்
ஆனால் என்வெறிக்கு தீனி போட
அலைகின்ற மனதின் தன்மைக்கு
“மிருக வெறி” என்றே கூறாமல்
“மனித வெறி” என்றே கூறவேண்டும்
எனவே-என்னையும் அறியாமல் “மனிதவெறி”
மெல்ல என்னுள் தலைத்தூக்கி என்மன
உணர்வை அழிக்கின்ற தென்பதே
இவ்வாழ்வின் உண்மை நிலை.
18-09-1995

நம்மிடம் இருக்கும் திறமை மற்றுள்ள வளங்களுக்காக நாம் நன்றியுள்ளவர்களாக மட்டுமே இருக்க வேண்டுமே தவிர பெருமையுடையவர்களாக மாறக்கூடாது என்று எண்ணியபோது எழுதிய பாடல்:

52. வேண்டாம்

அழகிலே பெருமை வேண்டாம்
அறிவிலே பெருமை வேண்டாம்
பெலத்திலே பெருமை வேண்டாம்
பண வளத்திலே பெருமை வேண்டாம்
குணத்திலே பெருமை வேண்டும்
கொள்கையில் திண்மை வேண்டும்
அடக்கமுடன் பணிவு வேண்டும்
அறிவிலே முதிர்ச்சி வேண்டும்
வந்த வண்ணமே போவாய்
வாராது ஏதும் உன்னுடன்
கூடச் செல்வதோ என்றால்
கருமத்தின் பலனே யாகும்
அறிவு, அழகு, பணம், பலமோ
பரமன் அளித்த ஈவேயாகும்
பாங்காய் அவற்றைக் கைக்கொண்டால்
பெறலாம் நன்மை வாழ்வினிலே!
16-11-1995. லக்னோ.

அன்றாட நாட்குறிப்பை (டைரி) எழுதும்போது உள்ளதை உள்ளபடி எழுதாமல், என்னைப் பற்றிய பல காரியங்களை எழுதாமல் விடுகின்றேன் என்பதை எண்ணியபோது எழுதிய பாடல்:

53. உண்மை நிலை

உள்ளதை உள்ளபடி பகிர்ந்து கொள்ளும்
உத்தமன் எவனும் உலகில் இல்லை
ஊர்மெச்ச கூறுவோம் பல பொய்கள்
உள்ளது அவை மறைக்க வழி நம்மில்
பார்மெச்ச வேண்டுமென நடித்தோம் நாமும்
“பாவலன்” எனக் கூற மகிழ்ந்தோம் நாமும்
ஆ! என்சொல்ல நம் உண்மை நிலை
அந்தோ பரிதாபம் நம்மனதின் தன்மை
பெற்ற புகழினால் கர்வம் பெருகியது
கர்வம் பெருகியதால் கண்ணும் சொருகியது
குருடன் என உணரமல் வழிகாட்ட எத்தனிக்க
குழியில் விழுவதன்றி வழியும் வேரேது?
குற்றமில்லா மனசாட்சி, குறையில்லா வெளிவாழ்க்கை
மற்றவரை மதிக்கின்ற மாண்பான மனித நெறி
பணிவான வார்த்தை, பாசமுடன் சேவை
பாரில் இவையன்றோ பறைசாற்றும் நம்நெறியை
ஐயோ என்சொல்வேன் ஆடிடும் நாடகத்தை
போடுவதோ வேடம் மேடையில் ஆடும்வரை
ஆட்டம் முடிந்தபின்பு அனைவரும் சென்றபின்பு
வேடம் கலைந்தபின்பு, காண்கின்றேன் உண்மைநிலை!
13-12-1995

இந்நாட்களில் தென் தமிழகப்பகுதிகளில் நடக்கும் ஜாதி/குலச் சண்டை பற்றி எண்ணியபோது எழுதிய பாடல்:

54. நமக்கல்ல

"ஒன்றே குலமாகும்
ஒருவனே தேவனவன்"
நன்றே உரைத்தார்கள்
நானிலத்தவர்க்கு
ஒன்றே குலமானால்
குலத்தின் பெயராலே
குருதியும் பாய்வதுஏன்?
ஒன்றே தெய்வமென்றால்
இறைவன் பெயராலே
இத்தனை மதங்களும் ஏன்?
"சொல்லுதல் யார்க்கும்
எளிதாம், அறிதாம்
செல்லியவண்ணம் செயல்"
என்றே வளுவனும்
உரைத்த சொல்லதுவும்
உண்மை இவ்வுலகில்
கூறிடும் கொள்கையெல்லாம்
கூடிடும் மக்களுக்கே
ஊருக்குத்தான் உபதேசம்
உனக்கல்ல எனக்கல்ல
என்பதே உண்மை நிலை.
20-12-1995

பல சமயம் பத்திரிக்கைகளுக்கு நாம் அனுப்பும் கவிதை, மற்றும் கதைகளை--அங்கேயுள்ளவர்களே திருடி, சற்று மாற்றி வெளியிடுகின்றனர். இதைக்குறித்து எண்ணியபோது எழுதியது:

55. திறனிருக்கு

சொந்தமாகக் கவி எழுத
திறமை இல்லாவிட்டாலும்
திறனிருக்கு திருடுவதற்கு
பிறர் கருத்தை தனதாக்கி
சொல்லில் அதைவடித்து
உலா வருகின்றார் சிலர்
"புலவர்" என்ற பெயருடனே!
டிசம்பர், 1995.

உறக்கத்துடன் எனக்கு என்றுமே பெரும் போராட்டம். ஆனால் சிலசமயம் ஆழ்ந்து உறங்கி எழுந்தபின், இவ்வளவு சீக்கிரம் முடிந்து விட்டதே என்று ஏங்குவேன். என் வாழ்வில் மிகவும் மகிழ்ச்சி தரக்கூடிய நேரமென்றால், நன்றாக உறங்குவது ஆகும். எனவே அதை விரும்பி எழுதிய பாடல்:

56. தூக்கமே

உண்மையான சுகம் உண்டு என்றால்
உறக்கமன்றி உலகில் வேறு இல்லை
என்னை மறந்து நான் தூங்கையிலே
இல்லை ஓர் போராட்டம் வாழ்க்கையிலே
உறக்கம் கலைந்தே நான் எழும்போது
உதித்திடும் ஓராயிரம் நினைவுகளும்
வரிசையில் வந்திடும் கவலைகளும்
வாழ்வின்மீதே ஒரு வெறுப்பு வரும்
அமைதியான ஓர் வாழ்வென்றால்
ஆழ்ந்துறங்கும் போதன்றி வேறில்லை
ஆயினும் இச்சுகமும் உண்மை இல்லை
நிரந்திரமாக உண்மையில் "தூங்கும்" வரை
என்று வருவாய் என ஏக்கமுடனே
எதிர்பார்க்கின்ற இவ்வேழையிடமே
வருகின்றாய் நீ வெகு தயக்கமுடனே
வாராயோ விரைந்தருகே ஆர்வமுடன்.
23-12-1995, லக்னோ

மனப்போராட்டம் என்பது யாருக்கும் தவிர்க்கமுடியாத ஒன்று. அதை எண்ணியபோது எழுதிய பாடல்:

57. போடு ஆட்டம்

எவ்வளவு கற்றாலும்
ஏதருள் பெற்றாலும்
மனமே உன்னோடு
உள்ளதே பெரும்பாடு
வேண்டாத நினைவுகள்
விரும்பாத செய்கைகள்
வேண்டாம் இனிஎன
வெறுத்த போதும்
செக்கு மாடுபோல்
மீண்டும் மீண்டும்
சுற்றியே வருகின்றோம்
ஓர் வட்டத்தில்
உன்னோடு போராடி
நான் ஓய்ந்தபோதும்
ஓயாது ஓர்நாளும்
உன்சுற்று மட்டும்
உடல் உள்ளவரை
போடு நீயாட்டம்
கட்டை சாய்ந்தபின்
அடங்கும் உன்கொட்டம்
24-12-1995. லக்னோ

ஜனவரி ஒன்றாம் தேதியை புது வருடமாக கொண்டாடும் வழக்கம் எனக்கு வேடிக்கையாக இருக்கும். இது குறித்து எழுதிய பாடால்:

58. ஊஞ்சலாட்டம்

போனது ஒருவருடம்
வந்தது "புது" வருடம்
புலப்படவில்லை என்றும்
புதுமை இதில் ஒன்றும்
வருவதும் போவதும்
வாழ்க்கையில் உண்மை
இடையில் நடப்பதோ
நாடக ஒத்திகை
போடும் வேடமோ
சிலமணி நேரமே
ஒத்திகை பார்க்கவோ
நாள் பல ஆகுமே
எத்தனை ஒத்திகை
பார்க்கினும் நாளுமே
ஆட்டம் முடிந்தபின்
அத்தனையும் மறையுமே
போடும் வேடமும்
ஆடும் நாடகமும்
பொழுது போக்காகும்
உண்மை வாழ்க்கையில்
மேடையும் நமதல்ல
கூட்டமும் நிலையல்ல
போடும் வேடமோ
சொப்பனம் ஆகுமே
கனவு நினைவிடையே
காலம் முழுவதும்
ஊஞ்சல் ஆடிடும்
உண்மை வாழ்க்கையே
01-01-1996 லக்னோ

Cool Judgment and Impartial Enquiry.

In a heated debate for and against ‘free gifts and subsidiaries’ on Vijay TV on Sunday, May 8th, 2011 (‘Neeya Naana’), when it came to providing education, those who were a part of the ‘against’ campaign pointed out that until the recent past (up to the arrival of British rule in India), education was sought rather than provided for all. It was also mentioned that until recent times (pre and post independence), even when education was “provided” it still was not in the hands of the government. Rather, a few philanthropists, with cooperation from others, started schools and colleges for the purpose of education.
The “for” campaign immediately pointed to the negative side of such philanthropic work, in which the suppressed and backward class people were sometimes neglected and only (the so-called ‘high’) caste people benefited.
Both sides were correct and reasonable in their points. However, neither side mentioned an important fact: that in pre-British India, education was not sought to procure some professional job to earn, but for the sake of knowledge and also as a part of a particular community need. Education was primarily considered as ‘vidya’, not to ‘get information’ as the present system of education is mostly about. Of course, there are exceptions to this even at present.
For example, it is a known fact that Brahmins run their own Gurukulam to train religious specialists to carry out their vocation as priest, prohits, acharyas, etc. This is considered receiving ‘vidya’. Kings and rich people gave land and endowments (known as Brahmadeyas) for such institutions. Apart from this there were also Gurukulams to teach special skills, mostly to the so-called high caste communities. All such institutions are considered as ‘vidyalaya’ (vidya + alaya =temple). In all this, education was not ‘certificate-oriented’ in order to get a job in government or private institutions. The East India Company initiated certificate-oriented education; the British govt. continued it to get babus (clerks) from the local people to assist in governing this country.
Before bashing any anarchy or hierarchy of the past, we must keep in mind certain historical facts and impartially point them out. This way, we can make just and correct critiques of a system, rather than insist on personal views with some bias. As Mahatma Gandhiji well said, “…Cool judgment and a dispassionate and impartial enquiry are essential to a right view of the whole matter.” 29. LETTER TO “THE NATAL ADVERTISER”. Pretoria, Sep. 29, 1893 in Collected works of Gandhiji. Publications Division. Ministry of Information and Broadcasting. Govt. of India. (1958), Third ed. Reprint. 1994. Vol. I. p. 63.

Dayanand Bharati, Gurukulam, May 10, 2011

Apolitically political

In various panel discussion in TV channels, there was an opinion, (not accepted by all, but by few) that this movement by Anna is stage managed behind the screen by RSS and BJP. According to one panelist in CNN-IBN (on 27th night, I forgot her name), ‘considering the anti-politicians resentment, BJP was clever enough not to come in front but operated everything from the behind scene.’

There might be some truth in it. And Dr. Bedi’s words that Sri Advani called her on 27th evening and assured to persuade the PM to do something only added strength to this. But my question is that many people in Media and Civil Society think that their credential as secularist could be proved only when they say something against Sangparivar in general and Narendra Modi in particular. For them, once accused as ‘communal’ forces by Media and others, no wing of Sang Parivar should involve or support such Movement which fights for common people, as if ‘COMMON PEOPLE’ (aam admi), became an exclusive property to the Congress and non-BJP. But they forget the fact that BJP too is as secular as other political parties and Congress and other parties are as communal as BJP.

This does not mean that I am supporting Sang Parivar and all its agendas and oppose Congress and other political parties. But we common people know the true color of the politicians who want to use any and every opportunity to promote their political and personal ideology and agenda. For example, during the election campaign in Tamilnadu AIADMK again and again told and used its media to project that A. Raja actually pocketed One Lakh and Seventy lakh crorer rupees from the 2G scam. And to communicate this message to the uneducated and rural people they showed several visual by using Computer graphic. They even propagated how much truck is needed to carry to Raja’s house to hide secretly that money or how much area is required to store it. But we know this is not the truth. However after the election, now days in their news in Jaya T.V. (a channel of AIADMK) they say it was the amount the Govt. lost due to 2G scam. They know this is true, but to win the election, they used the 2G scam for their purpose.

So politicians know how and when to use or misuse any thing for their personal and political agenda. That is why they have to hit back, even at Parliament debate (27th), Dr. Kiran Bedi for the way she exposed the double face of politicians on the stage at Ramleela ground on 26th August. However, as a digression I have to say that I am totally convinced the way Dr. Bedi defended her act on 28th and 29th in NDTV. She was correct in her defense that they had to remain rigid as they cannot dilute the demands of Anna, who remain stead fast on those three basic points on which he forced the Parliament to debate, whereas both the Govt. and the Congress party had several layers of views, opinion, loyalty and control (within the party and in Govt.) to contradict all their action and statements.

However even Anna Team, which repeatedly said that they are apolitical, finally have to end their show by playing similar politics. In order to accuse Anna’s Team, some politicians targeted them that they are anti-dalits and anti-minority. As they demanded a strong Lokpal bill, often the word ‘Constitution’ was used in all discussion. Finally some clever politicians spread the news that Anna Team even want to remove the Constitution that too give by Balasahab Ambedkar. I deliberately highlighted the word ‘Babasahab’, because at the end, on 28th morning before Anna ended his fast, both Arvind Kejrival and Anna himself have to repeatedly not only use this word (Babasahab) but also to say that they are not against the Constitution particularly given by BABASAHAB Ambedkar and even are there to protect it. And finally they cleverly arranged two girls, one from dalit and another from Muslim community to give the coconut water to Anna to end his fast.

Of course they would have never thought about it previously and some politicians who support their campaign from behind the screen could have suggested them to do it. And to give a benefit of doubt, they might not have intended to do such politics in their movement at the end, but forced to do it by their opponents.

So in India, at present nothing remains APOLITICAL. Spiritual, ritual, religion, social, economic, entertainment, you name anything under the sun, nothing can remain apolitical as the influence of politicians in all these spheres force every movement become political one. Even if one wants to start in spirit finally have end in flesh.

Dayanand Bharati, Gurukulam, August 29, 2011

Mobacratic Democracy

Finally all are happy, whether you call it ‘win win’ situation for all or not, when Anna declared to end his fast on 28th As many panelists pointed, the Anna’ agitation, at least for common people is not for ‘Jan Lokpal Bill’ but a natural outburst and anger against corruption in general and corruption among the politicians and the inability of all govts. of both past and present to address it with genuine concern and sincerity. When politicians were bashed from all sides, as normal human it is natural for them to ‘react’ than response soberly. But having special privilege as the elected representative of the people, they should learn to rise above the situation to ascertain their leadership than joining with common people to retaliate.

This is what I felt when Sri Manisankar Iyer, who otherwise a sober and sensible person (if not a politician) condemned Anna’s movement, (which according to him is not even a movement but brutal agitation) as ‘mobacracy’ and was happy that the supremacy of Parliament was established and he is going to celebrate the triumph of ‘democracy’ over ‘mobacracy’ (CNN IBN, August 27th night with Rajdeep Desai). But in a fitting response Miss Malika Sarabai said, yes the victory of ‘democracy over the mobacracy inside parliament’, which annoyed Mani. His repeated challenge to the Civil Society members—particularly to Miss Bedi and Kejrival to contest election and come into parliament to talk reasonably, look more foolish to me. But in another program (Apki Adalat in India TV) Hazareji fittingly replied to such questions that considering the present scenario of the way elections are contested by politician, he won’t even get back his deposit, where more than Ten crores of rupees are spent by each candidate (which according to me is very minimum). The way candidates are selected and given ticket in each party is known to every one. Caste, money and muscle power and family link of the leaders alone decide in getting ticket and no other credibility is considered at present in Indian politics. Knowing this fact very well it is foolish on the part of the politicians to challenge Civil Society or others to contest election. We all know how many thousands of crores (according to common estimate around 3,000 to 5,000 thousands of crore by DMK alone) of rupees were spent in recently held election in Tamilnadu (April 2011). Even here at Marupalli, for each vote Rs. 200/- was give by both the parties (DMK and ADMK), then in urban areas and in several VIP constituency (like Tiruvarur of Karunanidi) more than that was distributed. Knowing this fact the challenge of Mani is not only foolish but demonstrates the arrogance of the politicians.

But Sri Raman of Hindu, not agreeing with Mani pointed out that it was not Parliament which is supreme but Constitution said that public opinion and all kinds of pressure tactics by every section of people has a role in a True democracy. Lord Megnath Desai also pointed out the way Anna’s movement conducted in a peaceful way compare to other agitations (like Gujjar’s demanding reservation in Rajastan) in which public property is damaged and finally the politicians keel down before them.

Anna’s movement not only gave the space for the common man to express his resentment against corruption and political system, but expose the lack of credibility among the politicians in several ways. The way Govt. and Congress party responded to the demands of Anna and the way they handled the situation should be taken as an opportunity by the Govt and every political party to learn the lesson, than they preaching to Civil Societies. Since Indra Gandhi declared emergency and break Congress for her vested interest in the name of serving India, the credibility of the politicians came down considerably. The demands of Civil Society may look extreme but their credibility is not the criteria in making law and governing the people. Whereas politicians need to prove their credibility on every sphere, which become questionable since past several decades. There are few exceptions, but the way they have conducted not only their politics and party but also the government is the ‘mobacracy’ in the name of majority in the parliament over which democracy need to triumph. And all these kinds of movements by Civil Societies high light this than become mobacracy in a Republic.

Dayanand Bharati. Gurukulam, August 29, 2011

Moral authority and Moral responsibility.

Ruling is a ‘burden’ as the word ‘bhaaram’ (weight) is always attached with it (pubharam in Tamil) when the dharma of a king is discussed. So we understand the burden on the part of the govt. But it is also a rare privilege to rule and this fact is also not denied by Indian tradition. When such privilege and responsibility go hand in hand not personal ego but ‘moral authority and moral responsibility’ should be the guiding principle—at least on the part of those who rule.

But when I was watching the statement made by Sri Prashant Bhushan, Sri Arvind Kejrival and Miss Kiran Bedi last night (August 24th, 2011, in all channel) after coming out from the talk with Sri Pranab Mukarji, our Finance Minister and also the Leader of the Lokshaba (which gives more weight to his position in the govt.) that they now returned back where they started in April (10th after Sri Anna Hazareji ended his fast after the assurance of the govt. to draft a strong Lokpal bill in consultation with Anna’s Team). When they asked what now they can go back and tell Anna, according to their statement Mukarji said that their demands are not accepted and now the fasting and health is Anna’s ‘funeral’ (though they didn’t use this word, I use to express my feeling). Then what all happened in the night is now before the people: Anna appealing not to resist his arrest, not to involve in any kind of violence etc.

But this morning (August 25th) when I was watching the news, Mukarji bluntly refuted Anna Team’s allegation that the matter returned back to the square one and all they said before the media (last) was not correct. Later in the Parliament he denied that he ever said that the fasting is now ‘Anna’s problem’, which the opposition (as usual) refused to accept by raising slogans against him. Well, who is right and who is wrong is now the question that occupies my mind since this morning. Considering the past record, I believe in Anna Team’s statement than Mukarji’s. Because, though he is a responsible govt. minister and Leader of Lok Sabha, first and foremost he is a POLITICIAN, who lost all their credibility now in India. Of course exceptions are there, but unfortunately they are in minority. We know what they speak before the camera and what they say behind it. But from day one Anna Team is transparent and even demanded to broadcast in live all their discussion with Govt. side to the nation.

The credibility of Mukarji is also questionable to me for one more reason. The way, like a typical politician, he promoted his personal interest is exhibited in the recently held election in West Bengal. His son (I don’t know even his name) who was working somewhere in Delhi: on day one resigned, on day two become the member of Congress, on day three was given a ticket to contest election and won and on day four became a minister in West Bengal Cabinet. Of course the way Congress party and its rule run by hierarchy such nepotism is not surprising. So what can we expect from such politician, who is authorized by the P. M. to negotiate with Anna’s Team to end Anna’s fast? Before All party meeting their tone and tune was cordial and in favorable and were ready to accept all their demands except few. But after that Mukarji simply threw them away. According to Bedi, the message that he conveyed to them was, ‘kya lene aayeho’ (you came to take what).

I have no doubt in the statement given by the Anna’s team on 24th night (after 11.30 pm) as their credibility in the past is based on Moral Responsibility was proved many times, however one can disagree with their demand and approach to the Jan Lokpal bill. But the credibility of the govt. in general and Mukarji in particularly is questionable beyond any doubt considering the past records of their lack of Moral responsibility and Immoral authority they have in the name of democracy.

In giving advice to the king Puranaanuru, around two thousand years before said (Sangam Tamil Literature), ‘அருளையும் அன்பையும் நீக்கிப் பாவம் செய்து நீங்காத நரகத்தை அடைபவருடன் சேராது நீ காக்கும் நாட்டைக் குழந்தை வளர்ப்பவரைப் போல் காப்பாயாக! (protect the country and bring it up as one brings up the child by keeping away from those who go to hell, indulging in sin by removing grace and love).

I don’t want to add any more words than this at present. The following is the song:
5. அருளும் அன்பும் நீக்கி நீங்கா
நிரயங் கொள்பவரோடு ஒன்றாது
காவல்குழவி கொள்பவரின் ஓம்புமதி-5-7. ப. 38
[by நரி வெரூஉத்தலையார் to the king சேரமான் கருவூர் ஏறிய ஒள் வாட் கோப்பெருஞ் சேரல் இரும்பொறை]

A. Manikkam, Sanga Ilakkiyangal (15 vols.), vol. 12, Puranaanuru, first part, Chennai, Vardaman publishers, p. 38 [Song 5, by Nari Veruutthalayar to King Seraman Karuvuur Yeriya Olvaal Kopperunj Cheral Irumporai]

Dayanand Bharati, Gurukulam, August 25, 2011.

Brian Storms

Since the blog was started, due to various reasons, I couldn’t post my thoughts continuously. The first reason was my limited knowledge about using the website. As I am not a technical person, others helped me to go to the website and post my thoughts so far. But now I learnt to do it on my own. I never thought that it would be this much easy.

The second but most important and serious reason is my language. I have done all my school studies in Tamil medium. Though I have done my college studies in English, yet it was exam oriented one. So I never developed any skill in writing in English. Particularly I am very weak in grammar in any language, including in my mother tongue Tamil. So I never dare to post my thoughts without the grammar was corrected.

The third fact is editing. My strong opinion is that any body can write. But they need a skilful editor to make it readable. So in the past few helped me to edit my writings and I managed to get it posted (with the help of others). But those who helped me so far cannot continue due to various other commitments. Knowing my limitation I dare not post any of my unedited and uncorrected thoughts so far. So finally I gave up the idea of continuing this blog.

But few people wrote me personally requesting to post my thoughts. And two options are left before me. 1. Wait (eternally) for some miracle to happen so that finally I will get an editor who can do that job or 2. take the risk and post my thoughts uncorrected and unedited. Finally another person came forward to edit my articles and let me see how far she can help as she too has several other commitments. So I will see how far we both can go ahead in posting my articles in the blog.

But there are few current issues like Sri Anna Hazare’s fast for Jan Lokpal Bill. If I send my thoughts first to my editor and then post the edited one, then it will be too late to share my views immediately. Further developments may force me to change my view if I wait for my article to be edited. But I want to share my thoughts and feeling immediately—subjected to correction of my view in future depending upon further developments.

Regarding other articles which I wrote in the past, I will get them edited and will post.
And if she too cannot help me much, because of genuine reasons on her part, I have decided to post my thoughts with this word: Unedited One. And if some one is kind enough to read and correct the mistakes directly from the blog and re-post it in the blog (in the comment section) then I can remove the ‘Unedited One’ and post the edit one.

The main reason for me to post my thoughts is that I like this ‘space’ now available to all to share their views. This ‘unknown’ space, according to my opinion gives more (inner) freedom to me to share openly than to share with a known audience. Because when we write or share to a known audience, there is a subtle inner pressure as we know the reaction of certain people to our thoughts. Then even without our knowledge and willingness our attention is drawn to meet that challenge than present our thoughts without any inner pressure, restriction and limitation. Above all the scope to address to the unknown audience and learning from their response (in both immediate and distance future) encourages me to share than keep my articles buried in my computer for a future editor to rework all through the unpublished manuscripts. Better to share ‘Unedited Ones’ than hide my thoughts which may not see the light in any time in future. In the past, as all the writers have to depend upon printed medium alone, several people couldn’t share or publish their works. But thank God to the blessing of Website which opened the scope for any one and every one to share their view—even if there is no one to read it.

Finally, I feel comfortable to address without any assurance that some body will read it. Because when we do a work without any expectation (and also without demanding anything in return) then we do it simple for the joy of doing it alone. I mainly write, not for others to read but to remove the inner compulsion of my thoughts. To say in other way, when I read or think, I have to write down my reflection. Other wise my mind won’t rest. It is like writing personal diary, which we neither want to share nor expect others to read (at least without our permission). And I find this Website like another kind of diary, where I can just write to release my mind and never expecting any one to read. But if some one read, that is good.

Dayanand Bharati, Gurukulam, August 25, 2011.

மஹரியில் (ரீவா, ம.பி.) எமிலி டிகன்ஸன் கவிதைகளைப்படித்துக் கொண்டிருந்தேன். அவரது தனிமை வாழ்க்கைகுப் பலவிதமான காரணங்கள் கூறப்படுகின்றன. அதில் ஒன்று அவரது காதல் தோல்வி; ஆனால் உண்மையான காரணம் எவர்க்குமே தெரியாது. வெறும் கற்பனையிலும், அனுமானத்திலும் பிறர் வாழ்க்கையைப் பற்றி எத்தனைக் கதைகள் கூறுகின்றார்கள். அதில் என்னைப் பற்றி என்ன கூறுவார்கள் என்று எண்ணியபோது எழுதிய பாடல்:

29. சுயசரிதை

என்னென்ன கூறுவார்கள்
இறந்தபின் என்னைப் பற்றி
இருக்கும் போது கேட்கமாட்டார்
எந்தன் மன நிலைப்பற்றி
துறவரம் இவனும் பூண்டான்
துணிவற்றதால் வாழ்ந்து காட்ட
போட்டதெல்லாம் வெறும் வேஷம்
காணவில்லை அவனில் பெரும் மாற்றம்
காரணம் ஏதாய் இருக்கும், இவன்
வாழ்வைத் துறந்து இங்கு ஓட?
காதல் தோல்வியாய் இருக்கும் என
கதையும் கூறுவார் பலவே
துறக்கவில்லை வாழ்வை நானும்
தோற்கவில்லை வேறெதில் தானும்
வாழ்கிறேன் வாழ்வில் நாளும்
வளமுடனே உம்மைப் போல
காசு, காதல், பெண்டு, பிள்ளை
எல்லாம் உலகின் வெளி வேஷம்
போகும் போது கூடவாரார் எனவே
இருக்கும் போதும் எனக்கு வேண்டாம்.
11-11-1994.

வாழ்க்கையைப் பற்றி சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தபோது இன்று எழுதிய பாடல்

30. ஓர் உளறள்

குருடன் வரைவதும் ஓவியமோ
குழந்தை கட்டுவதும் வீடாகுமோ
ஊமையின் உளறலும் பேச்சாகுமோ
பேதைஎன் எழுத்துமே கவியாகுமோ
ஆயினும் உள்ளத்து உணர்வுகளை
அடக்கிட முடியாத காரணத்தால்
எழுத்திலே கூறிட இங்கு வந்தேன்
கவிதை என்ற பெயராலே
ஊமையும் கண்டான் ஓர் கனவு
உணர்த்திட காணான் வார்த்தையினை
ஊமையான என் மனநிலையும்
ஊமை கண்ட கனவதுவே
வாழ்க்கையின் தத்துவம் என்னவென்று
வாழ்ந்திடும் பலரையும் நானும் கேட்டேன்
‘மாயையே வீண் மாயையே இது
பேதையே நீயும் உணர்வாய்’ என்றார்
‘மாயையே இவ் வாழ்க்கை யென்றால்
வீணில் இப்போராட்டம் உம்மில் ஏன்";
கேள்விக்கு பதில் இல்லை அவரிடமே
இக்கேள்வியே வீண் மாயை என்றார்
அறிந்தவர் யாரும் இங்கு உண்டோ?
அறியாத இப்பேதைக்கு பதில்லளிக்க
ஊமையின் உளறலே இக்கேள்விதானும்
உளறலைப் பொருத்துமே பதிலளிப்பீர்!
மஹைரி (ரீவா. ம.பி.), 12-11-1994.

இந்நாட்களில் நான் எழுதும் பாடலில் ஆன்மீகம், பக்தி, இறைவன் போன்றவை மட்டுமல்லாமல் சாதாரணமான வாழ்க்கையை, பொதுவான எண்ணங்களை பிரதிபளிப்பனவாய் உள்ளன. என்னைப் போன்றோர் ஆன்மீக சம்பந்தமான பாடல்களை மட்டுமே எழுதவேண்டும் என எதிர்பார்ப்பவர்களுக்கு பதில் கூறும் முகமாய் எழுதிய பாடல்:

31. இறைவன்

எழுதினால் இறைவனைப் பற்றியே
எழுதவேண்டும் இல்லையென்றால்
நீ ஒரு பக்கத்னல்ல
என்கிறார் போலி பக்தருமே
எழுத்தினால் இறைவனைக் கூறிவிட்டால்
சிந்தையே தெய்வமாய் ஆகிவிடும்
தெரிந்தவர் கூறும் பதிலிதுவே
மஹரி. (ரீவா. ம.பி.) 12-11-1994.

ரீவாவில் உள்ள ஒரு சீடனின் தவறான செயலுக்கு நான் உடன்படாதது மட்டுமன்றி அதை எதிர்த்ததால், அவன் என்னைப் பற்றி மற்றவர்களிடம் பல குறைகள் கூறத் தொடங்கினான். அதுபற்றி சஷிகாந்திடம் பேசிக்கொண்டிருந்த பின் எழுதிய பாடல்:

32. குறை

தம்குறை தன்னை உணர்ந்திடாத
தரணியின் மாந்தருமே
பிறர்மீது பழிகூறி, தம்குறை
மறைப்பார் பேதமை அவர் செயலுமே
சொல்லொன்று செயலொன்று
எனக் கொண்டு வாழ்ந்திடும்
சிறுமையான மனிதருக்கே
சுயபிழை தெரியாது, பிறர்பிழை
பெரிதாக்கி கூறுவார் பலகுறையுமே
குறையில்லா மனிதரும்
உலகினில் கிடையாது
உணர்ந்தால் இதை நாமுமே
தம்பிழை போலவே பிறர்பிழை
பொறுப்போம் தயவுடன் நாளுமே!
மஹரி, (ரீவா. ம.பி.) 13-11-1994

‘Success is Counted sweet;
By those who ne’er succeed;
To comprehend A Nector;
Requires the sorest need’
—Emily Dickinson. இப்பாடலை படித்த போது எழுதிய பாடல்:

33. தோல்வியும் வெற்றியும்

வெற்றி என்பது கிட்டாத கனியே
எட்டியே பார்த்து ஏமாந்தவர்க்கு
தோல்வி என்பதும் தாங்காத சுமையே
தளர்ந்தே வாழ்வில் நிற்போருக்கு
வாழ்வெண்ணும் வண்டியை
விபத்தின்றி நாளுமே
வகையாக் கொண்டே செல்லும்
தண்டவாளமே அவையிரண்டும்
மஹரி (ரீவா. ம.பி.) 17-11-1994.

சஷிகாந் தூபே வாழ்க்கையின் அர்த்தம் என்ன என்று கேட்டதற்கு என் பதிலைக் கூறியபின் எழுதிய பாடல். (‘What is the purpose of life?’—Shashi. ‘The purpose of the life is to live’.--dayanand).

34. வாழ்க்கை என்பது வீண் மாயையல்ல
வார்த்தையும் அர்த்தமில்லா உளறல்லல
கூறிடும் வார்த்தையில் அர்த்தமுண்டானால்
வாழ்ந்திடும் வாழ்வில் பயனும் உண்டே
முழுமையாய் வாழ்ந்தவர் யாருமில்லை, இங்கு
வாழ்வின் ரகசியத்தை அறிந்து கொள்ள
முயல்கின்றார் தம்மால் இயன்றமட்டும்
முயன்றிடு நீயும் உன்னால் ஆனமட்டும்
“மாயை” என்கின்ற பெயராலே வீணில்
நாளையும் கழிக்கின்றார் சோம்பலாய்--அந்த
பேதமை நிறைந்த மாந்தரை விட்டு--நீ
புறப்படு நிறைவாய் வாழ்ந்து காட்ட.
மஹரி (ரீவா. ம.பி.), 18-11-1994.

35. மனிதன் ஓர் புதிர்

மனிதனும் ஓர்
மாறாத புதிரே
மண்ணில் தோன்றிய
நாள் முதலே
புரியாத இப்புதிருக்கு
தெரியாத விடைதேடி
போராடு கின்றான்
வழி அறியாமலே
புரிந்தவர் கூறிய
வழியிலே சென்றாலும்
திரும்புவது என்னவோ
தொடங்கிய இடமே
தொடக்கமும் முடிவும்
ஒன்றே ஆனபின்
தொடர்ந்திடும் வரையில்
புதிரே மனிதனும்
ரீவா, (ம.பி.) 23-11-1994.

பலசமயம் நடுஇரவில் உறக்கம் கலைந்தபின் வெகுநேரம் விழித்தவாரே படுக்கையில் இருக்கும்போது, மனிதவாழ்வைக் குறித்து ஆழமாக சிந்திப்பேன். அப்போது மனதில் ஓடும் எண்ணங்களை, பக்கத்தில் வைத்திருக்கும் காகிதத்தில் கவிதையாக எழுதுவதுண்டு. அதில் இப்பாடல் ஒன்று:

36. வாழ்க்கை

உறக்கமற்ற இரவுகள்
உணர்வற்ற உறவுகள்
கலக்கமுற்ற நினைவுகள்
கலந்ததே வாழ்க்கை
வரவுவரை உறவு
வந்தவரை வரவு
நிறைவற்ற குறைவு
கொண்டதே வாழ்க்கை
உள்ளவரை வருவார்
உதவும்வரை நினைப்பார்
சென்றபின்னே மறப்பார்
வெறுமையே வாழ்க்கை
எதையெண்ணிப் புலம்ப
யாதெண்ணி வருந்த
மனமே நீ கலங்காதே
மாயையே வாழ்க்கை
ரீவா, 29-11-1994.

காலை யாதுராம் வீட்டிலிருந்து லலனைப் பார்க்கப் போகும்போது என்னையே எண்ணி நான் சிரித்தேன். என்வாழ்க்கையைப் பலர் வேஷம் என்கின்றார்கள். ஆனால் நானே என்வாழ்க்கையை ஒரு வேஷம் என்று எண்ணும்போது, பிறர் என்ன எண்ணுவார்கள் என எண்ணாமல், என்னைப் பற்றிய எனது எண்ணங்களே எனக்கு சிரிப்பை வரவழைக்கும். இப்பாடல் ரோடில் நடந்துகொண்டிருக்கும் போதே மனதில் எழுதிக்கொண்டு போய், பின் லலன் அறையில் எழுதியது:

37. ஏமாற்றம்

ஏமாற வந்தோம் ஏமாற்ற வந்தோம்
இன்றும் என்றும் வாழ்க்கையிலே
இதுபோன்ற உண்மை வேறொன்றுமில்லை
நான்கண்ட வரையில் இவ்வுலகினிலே
தாய்தந்தை அன்று ஏமாந்ததால் இங்கு
தரணியில் நாம்வந்தோம் ஏமாற்ற இன்று
போடுவதெல்லாம் வெறும் வேடமே என்று
புரிந்துகொள் மனமே அனுதினம் நன்று
போடும் வேடமோ ஏமாற்றவென்று
புலம்பலும் வீண்ணி ஏனிங்கு இன்று
ஏமாறும் மனிதரும் இருக்கின்றவரையில்
ஏமாற்றும் மனிதரும் இருப்பதும் உண்மை
ரீவா, 29-11-1994.

எனது நண்பன் ஒருவன், தன் வாழ்க்கையில் ஏற்படும் பல பிரச்சனைகளுக்கு, தன்னில் இருக்கும், தனக்கே தெரியாத தவறுகளுக்காக இறைவன் அளிக்கும் தண்டனையாக இருக்குமோ என்று எண்ணி எனக்கு கடிதம் எழுதியபோது, அவனுக்கு பதிலாக நான் எழுதியபாடல்:

38. யாருமே இல்லை

தண்டிப்பதற் கென்றே
இறைவனும் தலைப்பட்டால்
தரணியில் எஞ்சுபவர்
யாருமே இல்லை
குணமன்றி குற்றேமே
காணவும் தலைப்பட்டால்
குறயில்லாத மனிதரும்
உலகிலே இல்லை
தவறெண்ணி வருந்தி
குறையெண்ணி திருந்தி
சோர்வுகளை நீக்கி
செயல்படப் புறப்படு
11-12-1994

நான் ஓரளவு பகுத்தறிவு வாதியும், தர்க்கவாதியாகவும் இருந்தும் என்மனதின் தன்மையை முழுமையாகப் புரிந்துகொள்வது மிகவும் கடினமாக உள்ளது. என்பகுத்தறிவின் மூலம் என் மனதின் மீது முழுக்கட்டுப்பாடு கொள்ளமுடியவில்லை. இதைப்பற்றி யோசித்தபோது எழுதிய பாடல்:

39. மனம்

சஞ்சலமானதே மனது, அது
தன்போக்கிலே போகும் போது
தடுத்தாட்கொள்ள முடியாது
தவிக்கின்றேன் நானும் அப்போது
அடக்க எண்ணினால் எதிர்க்கும்
எதிர்க்க எண்ணினால் நகைக்கும்
சோர்ந்து நின்றாலே வெறுக்கும்
துணிந்து சென்றாலோ மறுக்கும்
நான் விரும்பும் வகையாக
மாறுவது நீயும் எப்போது
மனமே உன்சித்தம் போல
முடிவுசெய் அதையும் இப்போது.
14-12-1994


“Believe not those prattlers”, says one often quoted mystical work, “who boast that they know God”, who knows Him is silent’.—P.V.Kane, History of Dharmasaastras, vol.V, part II, p. 1505. --என்ற வரிகளைப் படித்தபோது, உடன் எழுதிய பாடல்:

40. சும்மா இருத்தலே அன்றி

இறைவன் இருப்பதும் எங்கே
கேள்வியும் புதிதல்ல இங்கே
சிந்தையால் அறியமுடியாது
சொல்லாலும் கூற இயலாது
சித்தத்தை அவன்பால் அடக்கி
’சும்மா’ இருத்தலே அன்றி
சிறந்த வழியும் கிடையாது
தெய்வத்தைப் பற்றி கூற.
14-12-194

வாழ்க்கையின் அன்றாட போராட்டங்களை எண்ணியபோது எழுதிய பாடல்.

22 . வாழ்க்கை

என்னதான் வாழ்விதுவோ?
எப்படித்தான் வாழ்ந்தாலும்
எஞ்சுவதோ என்றுமிதில்
ஏமாற்றம் ஒன்றுமட்டும்
தனக்கெனவே வாழவும்
தலைப்படும் மனிதனுமே
நிறைவேதும் காணாமல்
தேடுகின்றான் ஏதோஒன்றை
கிட்டியது எட்டவில்லை
எட்டியதோ கிட்டவில்லை
என்றாலும் போராட்டம்
எப்போதும் ஓய்வதில்லை
கைநிறைய சோறள்ளி
வாயருகில் சென்றாலும்
பல்தட்டிய காரணத்தால்
சிதறியது அத்தனையும்
ஆனாலும் தோல்விதனை
அப்படியே ஏற்காமல்
பொறுக்கி எடுக்கின்றான்
புழுதியது ஒட்டாமல்
நாளும் தொடர்ந்திடுமே
நானிலத்தில் உள்ளமட்டும்
வேண்டா இப்போராட்டம்
வேறென்ன செய்திடுவான்.
16-08-1993. கோண்டா, உ. பி.

மனதின் போராட்டங்களை எண்ணியபோது எழுதியபோது எழுதிய பாடல்.

23. மனமே!

மனமே உன்தன் நிலைதான் என்ன?
மதிற்மேல் பூனைபோல் வாழ்கிறாய் நாளும்
நன்றும் தீதும் நன்கறிந்த போதும்
நீ நாடுவதேதோ புரியவில்லை நாளும்
உன்னுடன் போராடி ஓய்ந்துவிட்ட நானும்
உன்னிஷ்டம்போல் செய் உன்பாடு எனக்கென்ன?
என்றெண்ணிக் கைகழுவ எவ்வளவு முயன்றாலும்
என்னிடமே முறைக்கின்றாய் ஏற்றிடவும் மறுக்கின்றாய்
வேடிக்கை என்னவென்றால் என்வாழ்வில் நீயும்
வேண்டாத விருந்தினனாய் ஆகிவிட்ட போதும்
அழைத்துன்னைப் படைக்கின்றேன் அருஞ்சுவை உணவு
அதன்பின் தவிக்கின்றேன் என்செயல் நினைந்து
உன்னையன்றி என்னாலே வாழ்ந்திடவோ முடியாது
என்னையன்றி புகலிடம் உனக்குலகில் கிடையாது
எனவே வேண்டும் நம்மிடைஓர் உடன்பாடு
இல்லையெனில் நம்நிலை ஆகிவிடும் பெரும்பாடு
பதவிப் போராட்டம் நம்மிடை இனிவேண்டாம்
நானின்றி நீயில்லை நீயன்றி நானில்லை
உன்னைச்சை போல செயல்படும் போதினிலே
என்நிலை தன்னை நீசற்றே எண்ணிவிடு
‘மாட்டேன்’ என்று மறுத்தே நீ நடந்தால்
மாற்று உண்டொன்று மருந்தாக என்னிடத்தில்
அடக்கி ஒடுக்க ஆனமட்டும் முயன்றிடுவேன்
அதில்தோற்றால் உன்தனுக்கு ஆகிவிடுவேன் அடிமையாக.
25-08-1993. கோண்டா, உ. பி.

15-06-1994-ல் வந்த இண்டியா டுடே என்ற ஆங்கில வார இதழில் படித்த ஒரு செய்தி (ப. 146-152) என்னை மிகவும் அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கியது. ஒருவருக்கொருவர் தம் மனைவியை மாற்றிக்கொள்ளும் அவலநிலை பற்றிய செய்தி அது. அப்போது எழுதிய பாடல்:

24. மாக்கள்

பாரமே இந்த உலகவாழ்க்கை
பாவம் நிறைந்ததோர் கடினவாழ்க்கை
ஆருளார் ஐயகோ இதில் கரைதேற
அழிந்திடும் நம்நிலை முற்றிலும் மாற்ற
காமம், குரோதம், லோபம், மோகம்
கட்டறுத்த நிலையிலே போட்டிடும் ஆட்டம்
எத்தனை முயன்றாலும் இதை மேற்கொள்ள
யாராலும் முடியாது ஐயோ என்சொல்ல
கணநேர சுகமே பெரிதன எண்ணி
காமத் தீயிலே மனதினைத்தள்ளி
கட்டுக் கடங்காமல் இம் ‘மாக்கள்’ போடும்
காமக் களியாட்டின் முடிவென்ன ஆகும்?
பிறன்மனைவி தன்னையே பெண்டாள எண்ணி
தன்மனைவி தன்னையே தாசியாகப் பண்ணி
தறிகெட்ட மிருகமாய் தம்மையே மாற்றி
தடுமாறும் மாந்தரின் நிலைமையே என்ன?
சீர்கெட்ட இந்நிலை மாற்றிட வேண்டும்
சேதம் பெருகும் முன் காத்திடவேண்டும்
நேர்மை விரும்பிடும் மாந்தரே வாரும்
காரியம் கைமீறும் முன் போராட இன்று.
15-06-1994. லக்னோ

ஒருமுறை மனதில் மிகவும் போராட்டம் மிக அதிகமாகியது. அப்போது என்நிலை எண்ணி நானே சிரித்தேன். அப்போது எழுதிய பாடல்

25. போராடப் பொழுதில்லை

போராட்டம் என்கிறார்
வாழ்க்கையைப் பலர்
பொழுது போக்கு
என்கிறார் சிலர்
பொழுதும் போனது
தீர்மானம் செய்வதில்
போராடப் பொழுதில்லை
அதனாலே இனிமேலே
08-11-1994, மஹரி (ரீவா. ம. பி).

எதிர்ப்பார்பு இல்லாமல் வாழ்க்கை இல்லை. ஆனால் ஏமாற்றமும் வாழ்க்கையின் ஒருபகுதியே. அதை சிந்தித்த போது எழுதிய பாடல்

26. எது உண்மை

எது உண்மை இங்கு வாழ்விலே
எதிர்பார்ப்போ ஏமாற்றமோ?
எதிர்பார்த்து நின்றால்
ஏமாந்தே போவாய்
ஏமாறுவேன் என்றால்
எதிர்கொள்ள மறுப்பாய்
எதிர்பார்ப்பு ஏமாற்றம்
இவ்விரண்டும் தேவையே
இவை இல்லா வாழ்வுமோ
சிறகில்லா பறவையே
08-11-1994. மஹரி (ரீவா. ம.பி.)

ஏமாற்றம் ஏற்படும்போது வாழ்க்கையில் விரக்தியும் வரும். ஆனால் அதை மேற்கொள்வதே உண்மை போராட்டம். இதைக்குறித்து எண்ணியபோது எழுதிய பாடல்.

27. வீணில் புலம்பாதே

பெருமூச்சு விட்டு வீணில் புலம்பாதே
போனது போகட்டும் புறப்படு இனிமேலே
தோல்வியே காணாத மனிதனும் உலகில்
தோன்றவில்லை இதுவரை தெரிந்துகொள் வாழ்வில்
விரக்தி என்பது வீணான கற்பனை
வீழ்த்திடும் உன்னையும் அதுவுமோ பலமுறை
விலக்கிடு அதனையும் வீரமுடன் இன்று
வீறுகொண்டு எழு எதுவந்தாலும் என்று.
08-11-1994. மஹரி (ரீவா. ம.பி.)

மஹரியில் (ரீவா. ம.பி) டாக்டர் சஷிகாந்த் தூபே வீட்டில் இருந்தபோது அவனுக்கு முனைவர் பட்டம் பெறவேண்டி உதவிசெய்ய, அமரிக்க பெண் கவிஞ்ஞர் எமிலி டிக்கன்சன் கவிதைகளை படித்தேன். அவருடைய தனிமை (Recluse) வாழ்க்கை எனக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. இன்று என் அறையில் தனிமையில் இருந்து ஜன்னல் வழியக வெளியே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். எமிலியின் அத்தகைய வாழ்க்கை எண்ணிய போது என்நிலை எண்ணி எழுதிய பாடல். (இங்கு ஆஸ்ரமத்தில் என் தாயாருடன் இருப்பதால் மாதக்கணக்கில் வெளியே செல்வதில்லை. அது எனக்கு பாரமாகவே இல்லை. எனவே 1994-ல் எழுதிய கவிதை இன்றைய என் நிலைக்கு மிகவும் பொருத்தமாய் இருக்கின்றது. தனிமை எனக்கு மிகவும் பிடித்த ஒன்று. அதுவும் வெளிஉலகம் பார்க்காத தனிமை மிகவும் பிடித்த ஒன்று)

28. சும்மா இரு

திறந்த ஜன்னல் வழியாக
தெருவைப் பார்த்திடும் போது
சிறையில் நான் இருப்பதாக
தோன்றிடும் எண்ணம் அப்போது
யாரிருப்பது இங்கு சிறையில்
என்றே என்னை பிறர் கேட்டால்
நானல்ல உலகம் என்றே
நன்குணர்ந்து நான் கூறுவேனே!
ஆனால் இவ்வுலக மாந்தர்
எந்தன் நிலையை எண்ணி
‘அந்தோ பரிதாபம்’ என்பர்
அறிந்திடாமல் அவர்தம் நிலையை
அறையில் அடைந்திருந்தாலும்
அடைபடாத என் எண்ணம்
சிறகடித்துப் பறக்கும் நான்
விரும்பும் திசையெங்கும் செல்லும்
சுதந்திரமாக வெளி உலகில்
சுற்றிடும் மனிதர் நிலையும்
சொல்லில் கூற வொண்ணா
சுமையே அவர்க்கு நாளும்
சுறுசுறுப் பென்ற பெயரில்
நாடி ஓடி ஆடிச் சாடி
நாளையும் வீணில் கழிப்பார்
தம் நிலை உணர்ந்திடாமல்
‘சும்மா’ இருப்பது சோம்பலல்ல
சுறுசுறுப்பும் வேலை அல்ல
சிறப்பாய் உழைக்க வேண்டுமானால்
‘சும்மா இருக்கவும்’ வேண்டும்
11-11-1994. மஹரி (ரீவா. ம.பி.)

நான் வகுப்புகள் எடுக்க பலமுறை அழைக்கப்பட்டுள்ளேன். அவ்வாறு ஒருமுறை சென்றபோது, என் கருத்துக்களை ஏற்காத ஒருவர், அவற்றுக்கு சரியான பதில் தராமல், என்னைப் பற்றி தனிப்பட்ட முறையில் விமர்சரித்து எனகு ஒரு கடிதம் எழுதினார். அவருக்கு பதில் அளித்தபின், உறுதியான கொள்கை (conviction) ஒருவனுக்கு எவ்வளவு அவசியம் என்று எண்ணியபோது எழுதிய பாடல்:

16. விதைப்பும் அறுப்பும்

விதை ஒன்று போட
செடி வேறு வாராது
வேடிக்கை அல்ல இதுவே
வீணான எண்ணங்கள்
சிந்தையில் நிறைந்தாலோ
விளைவது நாசமதுவே
சொல்லொன்று செயலொன்று
கொண்டதே வாழ்வானால்
கேவலம் ஆகும் அதுவே
திடமான கொள்கையும்
தெளிவான எண்ணமும்
உயர்த்திடும் உன்நிலையையே
26-06-1993

இன்றுமாலை அந்திநேர வானம் மிகவும் அழகாக இருந்தது அப்போது எழுதிய பாடல்

17. இயற்கையின் இந்திரஜாலம்

இந்திர ஜாலமே புரிகின்றாள்
இயற்கை நங்கை அந்திநேரத்தில்
என்னதான் அவள் கலை வண்ணமோ
ஏதுதான் அவள் கைத்திறனோ?
எங்கு நோக்கினும் அவள் இளமை
ஏங்க வைக்கும் ஓர் மென்மை
அள்ளித் தழுவிடும் போது
ஆனாந்தம் ஒன்றே மேலோங்குது
காமம் அல்ல இவ்வுணர்வு
மெய்க் காதலாம் அந்நினைவு
காத்து நின்றாள் அவள் பாதம்
கடைக்கண் அருள்வாள் அவளும்
10-03-1993

ஒருமுறை ஒருவருடன் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது, எதிர்காலத்தில் வரும் பிரச்சனைகள் குறித்து எண்ணி கலங்கிக் கொண்டிருந்தார். அப்போது நான் அவருக்கு, பல பிரச்சனைகள் அவரது கற்பனை என்றும், பல சமயம் அப்பிரச்சனைகள் வராமலேபோகும் என்பதை சுட்டிக்காட்டினேன். அத்தகைய வாராதா எதிர்கால பிரச்சனைக் குறித்து நிகழ்காலத்தில் கவலைப்படுவது, நம் நிகழ்கால நிம்மதியை மட்டுமே கெடுக்குமே தவிர வேறு ஒன்றுக்கும் உதவாது என்பதை அவருக்கு விளக்கினேன். அச் சமயம் எழுதிய பாடல்:

18. வாராத பிரச்சனை

வாராத பிரச்சனையை
வீணே கற்பனித்து
வருந்தி வருந்தியே
நிகழ்கால நேரத்தை
வீணாக செலவழிக்கும்
பேதயான மாந்தரே
வரும்போது பார்க்கலாம்
மாறாக இப்போது
பொன்னான நேரத்தை
புத்தியாய் செலவழித்து
பெறுவீர் ஞானமதை
பயனுண்டு அதனாலே
11-03-1993

பசி பாலுணர்வு இரண்டும் இயற்கையில் இறைவன் அளித்த இரு வரங்கள். மிருகங்கள் அவற்றின் நிறைவுக்காக முயலும்போது இயற்கையின் நியதியை மீறுவதில்லை. ஆனால் மனித வாழ்வில் மட்டுமே அவை இரண்டும் நெருப்பாக அவனை எரிக்கின்றன. சிலர்வாழ்வில் புலனடக்தத்தால் அந்நெருப்பு தீபமாக சுடர்விடுகின்றது. ஆனால் பலர்வாழ்வில் காட்டுத்தீயாகமாறி பலரை அழிக்கின்றது. இது குறித்து ஒருமுறை சிலருடன் பேசியபின் எழுதியபாடல்

19. நெருப்பிரண்டு

வைத்தான் நெருப்பிரண்டை
வாழ்வென்னும் வண்டியிலே
அடிவயிற்றிலே ஒன்று
அதன்கீழே மற்றொன்று
ஏன்தான் இதைவைத்தான்
என்ன அவன் எதிர்பார்ப்போ?
பிள்ளைத் தலைமீது
பெரும் பாரம் வைத்தாற்போல்
தவிக்கின்றார் மாந்தருமே
பாரமவை தாங்காமல்
நெருப்பை அணைக்கெண்ணி
நெய்வார்க்கும் மூடன்போல்
முயல்கின்றார் மாந்தருமே
முழுமூச்சாய்த் தீயணைக்க
உண்மை நிலையறியாமல்
ஊமைகண்ட கனவுபோல்
உள்வைத்தே வாடுகின்றார்
உய்யும்வகை அறியாமல்
பசியும் பாலுணர்வும்
பரன் அளித்த ஈவுகளே
பக்குவமாய் கையாண்டால்
பலனுண்டு அவையாலே
இயற்கையின் விதிக்கிசைந்து
இவ்விரு உணர்வுகளை
மிருகங்கள் கூட தம்மில்
முறமை அனுசரிக்கும்
மிஞ்சிய மோகத்தால்
காமமெனும் தீயினிலே
கருக்கினால் உடலதனை
நஷ்டம் நமதேயாம்
இல்லற வாழ்வினிலே
இணைந்தே வழிநடந்தால்
எரிகின்ற தீபமாய்
என்றும் அதுவிளங்கும்
உயிர்வாழ வேண்டியே
உடலின் நலம்பேண
அளவாய் உண்டாலே
ஆயுளும் நீடிக்கும்
ஒருவேளை உண்டால்
உண்மையில் யோகியவன்
இருவேளை உணவுண்ண
இருப்பான் போகியாக
மூவேளை முழுங்கினால்
துரோகியாவான் தனக்கே
அதற்குமேல் உணவுண்டால்
ஐயகோ மனிதனல்ல
வாழ்வதற்கு உணவுவேண்டும்
உண்பதற்கே வாழ்வுஅல்ல
பெருந்தீனிக் காரன்
பாரமே இவ்வுலகிற்கு
வாழ்வெண்ணும் வண்டியது
வளமுடன் சென்றிடவே
புலனடக்கம் என்ற அச்சில்
பொருந்திய சக்கரமாய்
இவ்விரு உணர்வுகளும்
இசைவாக உருண்டிட்டால்
உன்வாழ்வு வளமாகும்
உலகிற்கு நீ சுடராவாய்.
25-05-1993

கொண்ட கொள்கையில் உறுதியாய் நிலைப்பது அவசியம். ஆனால் பலமுறை இதில் நான் தோல்வி அடைந்துள்ளேன். அதுகுறித்து எண்ணியபோது எழுதியபாடல்

20. கொள்கை மாற்றம்

எடுத்த தீர்மானம் எத்தனையோ
எண்ணினால் கணக்கிலே அடங்கிடாது
எதையும் நிறைவேற்ற எண்ணாலே
இயலாது என்பதே முடிவானது
ஏன் இந்த தடுமாற்றம் என்னிலே?
எத்தனைக் கேள்விகள் என்வாழ்விலே!
உள்ளான மனதின் தினப்போராட்டம்
ஒயாத கடல் அலைப் பேயாட்டம்
கெஞ்சினால் மிஞ்சும் மிஞ்சினால் கெஞ்சும்
இதுவே என் மனத் தடுமாற்றம்
உறுதி வேண்டும் ஓரு கொள்கையிலே
உரைக்கின்றேன் உபதேசம் ஊருக்குமே
எத்தனை விரைவாக என்வாழ்விலே
மாற்றினேன் கொள்கையை மனம்போலே?
பச்சோந்திகூட நிறம் மாறும்
பாதுகாப்பை மட்டுமே என்றும் நாடி
பலமுறை மாற்றினேன் கொள்கையைப்
பிறர் குறை கூறவே உண்மையில்
என்னையே நீதிமானாய் எண்ணியே
இதுவரை வாழ்ந்ததால் இந்நிலை
சுயநீதி உடையோர்க்கு கொள்கையும்
சூதாட்டம் ஆகுமே தினந்தோறும்
தன்சித்தம் ஒன்றையே நிறைவேற்ற
தயங்கிடார் தந்திரம் பல கையாள
தத்துவம் பேசுவார் தாராளமாய்
குடிகாரன் போலவே ‘சுய’ நீதியில்!
15-06-1993. கோண்டா, உ.பி.

நானும் கேஷவ் மிஸ்ராவும் பேருந்தில் சுனொள்லியிலிருந்து சாக்காட்டுக்கு (ரீவா, ம.பி.) சென்றுன்றுகொண்டிருந்தபோது, பார்த்த காட்சிகளை சிந்தித்தபோது எழுதிய பாடல்

21. போராட்டம்

என்னதான் மனதின் நினைவுகளோ
எழுந்ததும் காலையில் மனிதனுக்கு
எப்படித்தான் செல்லும் இந்நாளுமே
என்பதே மனதின் தினப்போராட்டமே
ஓடாய்த்தேய்கிறான் உழைத்துதைத்தே
ஒருசுகம் இதில் அவன் காணாமலே
உண்ண, உடுக்க, உடல்சுகம் தேட
ஓடித்திரிகிறான் ஓய்வேதும் இல்லாமல்
ஒன்றனைப் பெற்றபின் மற்றதின் சிந்தனை
ஒன்றிலும் காணாமல் மனதில் நிறைவினை
கானல்நீர் தேடிய மான்போல் வாழ்வெலாம்
கதறியே தொடர்கிறான் உலகின் மாயையை
எவ்வளவு உரைத்தாலும் ஏற்காது அவன்மனம்
ஏதொ ஒன்றுள்ளது அதன்பின் ரகசியம்
‘போதும்’ என்ற பொன்செயும் மருந்து
பெறவில்லை அவன் இந்நோய்க்கு மருந்து
20-04-1993.

If TRUTH is first SUBJECTIVE, can any absolute TRUTH exist in the world? When one has experienced a truth in a personal (subjective) way, then it becomes absolute truth for her/him. Does s/he have any right to claim that that subjective truth is universal and objective? Because in every sectarian claim—whether in religious faith, political system or any kind of ideology—a particular view or interpretation is imposed on this so called absolute truth based on one’s background, interest or even prejudice. Forgetting this fact, if one tries to imagine that her/his particular approach to that Truth should be universal, then the very Truth itself becomes ‘subjective’ stripped of its claim to be objective and therefore is universal. Take for example Bush’s claim that both Iraq and N. Korea are ‘evil’. They are ‘evil’, not because they have become a threat to the entire world, but because they have become a threat to the selfish interests of American policy.
Mathigiri, February 3, 2003.

Truth is always relative. What is Truth to one need not be the same to another person. Above all, what is the Truth even for one person at one time need not remain the same in another time. As in general, Truth is subjective. It is bound to change according to the need, mood and circumstance of the individual who searches for it. So we can safely say that what one experiences is the truth for her. But if experience becomes the criteria to decide about the nature of truth, then everybody’s experience becomes Truth itself. Then there exists no absolute truth to test whether one’s personal experience with the Truth is correct or not. This can be illustrated by the famous saying of Dr. Radhakrishnan, the philosopher and the late President of India in the context of what he said about religion, ‘the essence of the religion is the experience about the truth’. For this, his friend B.D. Moses said, ‘No. The essence of the religion is the “TRUTH” about your experience.’ So, what is tested and proved over a period of time by the experiences of people can be the measuring rod to decide any claim about Truth.
Bangalore, February 6, 2007.

22-01-1993 அன்று, மத்தியப்பிரதேசம், ரீவாவில் மஹரி என்ற கிராமத்தில் என் சீடன் (டாக்டர். சஷிகாந்த் தூபே) வீடில் இருந்த போது, மாலை நேரத்தில் உலவச் சென்றேன். அமைதியான சின்ன நதி, இருபுறமும் அடர்த்தியான மாந்தோப்பு, மேல்வானத்தில் சூரியன் சென்நிறத்துடன் மறையத்தொடங்கும் நேரம். ஒரே ஒரு தாரகை மட்டும் வானில் தோன்ற, பறவைகள் தங்கள் கூடுகளை நோக்கி கூட்டமாக பறந்து சென்றன. அக்காட்சி வெகுநேரம் என் நினைவைவிட்டு அகலவில்லை. அன்று மாலை எழுதியபாடல்:

11. இயற்கைப் புகலிடம்

தனித்து நின்றதோர் தாரகை
தழலெனச் சென்றான் கதிரவன்
புகலிடம் தேடி புள்ளினம் விரைய
புல்லெரித் தெழுந்தது என்மனம் மெல்ல
ஆகா இயற்கையின் அற்புதக் காட்சியை
ஆண்டவன் அருளிய அளவிலா மாட்சியை
எழுத்தில் வடித்திட எண்ணவும் முயல்வது
என் மன மூடமதியதின் துணிவிது!
பரப்பரப்பான வாழ்வே நமது
பற்பல காரணம் இதற்கும் உள்ளது
ஆயினும் சிலகணம் அமைதி வேண்டிடின்
அண்டிடு இயற்கை மடிதனில் புகலிடம்

இன்றுமாலைக்(22-01-1993) கண்ட இயற்கைக் காட்சி வெகுநேரம் என் நினைவை விட்டு அகலாதபோது, இரவு 11.30-க்கு எழுதிய பாடல்.

12. இயற்கை இன்பம்

மெல்ல வீசிடும் தென்றல்
மேனியைத் தீண்டும் போது
சொல்ல வொண்ணா இன்பம்
சிந்தை முழுவதும் ஆளும்
கள்ள மற்ற சிரிப்பு, அது
காமமற்ற உண்மைக் காதல்
அன்னைதன் மென் அணைப்பு
ஆருயிர் நண்பரின் இணைப்பு
பருக பருகவே குறையா
பளிங்கு நீரின் ஊற்று
பார் முழுவதும் நிறைந்த
பரமனின் அருள் ஆட்சி
இயற்கை அளிக்கும் நல்ல
இன்பத்திற்கோ எல்லை இல்லை
இதனை உணராத வாழ்வில்
எஞ்சுவதோ வீண் தொல்லை.

22-01-1993 அன்று சஷிகாந்த் கேட்ட சில கேள்விகளுக்கு விடையளித்தேன். அப்போது எழுதிய பாடல்:

13. சாரமற்ற தத்துவம்

சிற்றின்பம் பேரின்பம் என்றே
சொல்லில் வித்தைகள் காட்டி
செய்திடும் செயலெல்லாம்
சாரமற்றுப் போனால்
அள்ளி உதிர்த்த தத்துவம்
அத்தனையும் செத்த வித்தே!

மனிதன் ஒரு சமுதாயம் சார்ந்தவன். சமுதாயம் இல்லாமல் ‘மனிதன்’ என்ற சொல்லிற்கே அர்த்தம் இல்லாமல் போய்விடும். ஆனால் சில சமயம், பலர் நம்மைச் சூழ் இருந்தும், ஒருவித தனிமையை நாம் உணர்கின்றோம். ஆனால் அந்த உணர்வோ, நிலையோ நிரந்தரமாக இருப்பதில்லை. ஒரு சன்யாஸி கூட சமுதாயம் இல்லாமல் இருக்க முடியாது என்பதுதான் அப்பட்டமான உண்மை. அத்தகைய ஒரு தனிமை எண்ணம் வந்தபோது எழுதிய பாடல்:

14. தனிமை

தனிமை என்ற ஓர் நிலமை
தரணியில் அல்லவே புதுமை
தனித்து வந்ததே நம் நிலமை
தவிர்க்க முடியாத உண்மை
சுற்றம் சூழல் எனப் பலரும்
சூழ்ந்து நமை நின்றபோதும்
தனிமை என்பதே தவிர்க்க முடியாத
தகை சான்ற ஒரு நிலமை
துணிவு கொண்டு அதை ஏற்றால்
தொடர்ந்திடாது உன்னைத் துன்பம்
தயங்கியே பின்னடைந்தால்
தவிர்க்க முடியாது அதை என்றும்
தாய் தந்தை நற் தாரம்
தகை சான்ற நண்பர் அன்பர்
உரிமை கேட்பார் உன் உறவில்
உதவ வாரார் உன்நிலையில்
யாரும் வாரார் உதவ உனக்கு
எதிர் பார்ப்பதும் வீண் கணக்கு
யார்க்கும் உள்ள ஒரு நிலமை
ஏற்றுக் கொள் இந்த உண்மை
மிரண்டிடாதே அதைக் கண்டு
மேற்கொள் அதனை இன்று
பயந்தவன் அதற்கு அடிமை
வென்றவன் அடைவான் வலிமை
24-01-1993.

ரீவாவில் ஒரு சீடன் வீட்டில் தங்கியிருந்தபோது, கண்டிப்புடன் வளர்ப்பதாகக் கூறி அவன் தன் மகனை மிகவும் கடுமையாக நடத்தினான். அவனுக்கு சில கருத்துக்களைக் கூறியபின் எழுதிய பாடல்:

15. தன்னம்மிக்கை

பாதுகாப்பதாக எண்ணியே
பயிரை சற்றே வறுத்து
பக்குவமாக நிலத்தை உழுது
பாங்காக விதைத்தாலும்
முளையாங்கே வந்திடாது
மூடனே நீ அறிந்திடுவாய்
கட்டுப்பாடு எனச் சொல்லி
கெடுபிடிகள் பலவும் அமைத்து
பிள்ளையை வளர்த்திட்டாலே
பயன் அதில் கிடைத்திடாது
தன்னம்பிக்கை ஊட்டியே
தகுந்தபடி வளர்த்திட்டாலே
தகைசான்ற குடிமகனாய்
தரணியிலே திகழ்ந்திடுவான்
கண்டிப்பற்ற அன்போவென்றால்
காலமெல்லாம் நிலைத்திடாது
அன்பற்ற கண்டிப்போ என்றும்
அரிதாமே சற்று ஜீரணிக்க
அடிக்கின்ற கைதான் அணைக்கும்
அணைக்கின்ற கையே அடிக்கும்
அறிந்திட வேண்டும் பிள்ளை இதை
அனுதின வாழ்வில் முன்னேற
27-01-1993

கேள்வி கேட்காமல் வாழ்க்கை இல்லை. ஆனால் எல்லா கேள்விகளுக்கும் விடைகிடைப்பதும் இல்லை. அப்படி பல சமயம் என்வாழ்விலும் நிகழ்ந்துள்ளது. 1992-ல், மத்தியப்பிரதேசத்தில் ஒரு மிகவும் உட்பகுதியில் உள்ள கிராமத்தில் என் சீடன் (கேஷவ் மிஸ்ரா, கெகரஹா, ரீவா)வீட்டில் தங்கியிருந்தபோது (29-12-1992) அப்படி ஒரு நிலை ஏற்பட்டது. அப்போது கேள்விக்கு விடைகிடைக்காதது மட்டுமல்ல, கேள்வியே விடையாகவும் பல சமயம் இருப்பதை உணர்ந்தபோது எழுதிய சில பாடல்கள்:

7. கேள்வி-பதில்

விடையே இல்லாத
கேள்விதான் வாழ்க்கை
வேடிக்கை இதிலே
என்ன வென்றால்
கேள்வியே விடையாகக்
கொண்டதே வாழ்வானால்
விடையென்ற ஒன்றும்
வேண்டாத ஒன்றே
29-12-1992

8. தெளிவான திட்டங்கள்

உள்ளான அமைதியொடு
உறவாடும் போது
தெளிவான எண்ணம்
சிந்தை தனையாள
தடுமாறும் வாழ்வில்
திகையாது முன்னேற
தெளிவான திட்டங்கள்
தோன்றி வழி காட்டும்.
29-12-1992

9. இவ்வளவே நீ

போதும் போதும் இந்தப் போராட்டம்
பொழுதெல்லாம் மனதினிலே பேயாட்டம்
எத்தனை காரணம் காட்டினாலும்
இவ்வளவே நீ என்பது அப்பட்டம்.
29-12-1992

10. ஐந்தொகை

ஏன்தான் விடிகிறதோ
என்பதே வாழ்வானால்
என்னையும் மனிதனாக
ஏன் அவனே படைத்திட்டான்
பகுத்தறிவு பெற்றதினால்
பயனேது நான் கண்டேன்
படும் பாடு அனைத்தையுமே
பதிவேட்டில் குறித்துவைத்து
ஐந்தொகை பார்க்கத்தான்
அளித்தானோ இவ்வறிவை?
29-12-1992

Know your limitations

‘Blessed is the man who knows his limitations’ is a familiar saying which is also endorsed by another saying, ‘don’t bite off more than what you can chew’. As we have become very busy, particularly since the advent of the Internet and 3 G spectrum, most of us bite off more than what we can chew. We neither experience the taste of the food, nor are we able to swallow it. Many make too many commitments thinking that they have the world at their disposal and at the tip of their finger (keyboard and mobile phone). They never understand their limitations and leave much work undone.

Modern young people become learners of all and masters of none. Even several grown up people are becoming easy victims to this trend. I know a schoolteacher who, in order to earn more, bought a computer and joined a computer course. I warned him that considering his nature and his age, he would not be able to compete with the young generation in this field. I encouraged him to do more in his known field. However, motivated by desire, he did not listen and completed a few courses. The story is that after many years the computer remains closed, he continues his job as a teacher, and has only incurred more debt.

Modern technology provides new facilities, however they also demand more of us. Unless one keeps updated, he cannot compete with others and progress. Though this is true in every field of learning, things related to modern technology complicate many things, which were very simple in the past. When I used pen and paper to write not only did my handwriting improve, I also had to remember correct spelling and grammar. Now when I type, the computer automatically corrects my spelling. The ‘spelling and grammar check’ limits my need to know the language properly; this is progress but at the cost of personal growth. Machines replacing the mind make us a slave to systems rather than personal talents and values.

These new facilities cause many of us to bite off more than what we can chew and therefore fail in many areas. My editor took a manuscript five years before, but still has not had time to read it. Another friend took it to give his comments, but could not read more than one chapter. Recently, one of my friends after reading one of my articles said that there are a few mistakes and that he will correct them and send the back to me so that I can read it and give it back to him for use in his classes. Several months have gone and he has had no time to correct a four-page article.

This is not limited to the area of reading and writing. Not knowing one’s own limitations, several people want to involve themselves in the lives of others in the name of guiding and helping them. It is true that without such people’s help and concern many will run without knowing the goal. However, both those who need help and those who can help become too busy and often bite off more than what they can chew and end up returning back to the same spot from where they started. The only thing that progresses is their age, and not their vision (to help) and mission (to guide).

One antidote for the sickness of busyness: be focused. Knowing one’s own limitations will help us all. Unless requested, don’t jump to guide or to help others in every area of their life. Gone are the days where we jumped to help others without being asked, now it is considered interference and a nuisance. Even after several requests many cannot help others because of their busyness and multiple (unnecessary) commitments. The art of living ‘ONE DAY AT A TIME’ will help us to resolve several tensions. Doing ‘ONE THING AT A TIME’ will keep us focused and will help us to come out from the trap of busyness. Knowing one’s own limitation is essential.

Dayanand Bharati, Gurukulam, June 21, 2010

Some thing good can come out of Cricket

I am not very interested in sports especially cricket. Even if it were the only game left on earth, I would not watch it. However, the recent controversy over the racial abuse committed by one of the Indian players (Harbajan Singh) and the way he was released from the charge received considerable news coverage in the Australian media.
While watching NDTV news this morning, I heard that the Australian players and media accused the ICC of bowing to the pressure of the Indian Cricket board because it commands large financial strength. My point is not to discuss the racial controversy or media manipulation of the Indian team. The point of importance is that at least the people in Australia can now understand the frustration of the weak and voiceless who are suppressed by other people who use their money, power and authority. If the Australian players and media feel that an injustice was done to them, then this incident should help them to understand the injustice that has been done against people who are powerless. Unless we feel the pain and suffering of other people in the same way, most of the time we will never understand their situation. No matter how one tries to understand the injustice done to powerless people, they will never be able to empathize with them unless they too go through the same kind of experience. If this Cricket controversy could teach one such lesson in a small way, then something good could come out of this hopeless game.

Dayanand, January 30, 2008.

Conviction vs. convenience.
Pluralism is a reality of life. We are pluralistic because our view of things changes over time. Indeed pluralism can help one keep a healthy balance in life by not going to extremes. However, pluralism without personal convictions will toss a person from one extreme to another. People like this live only for their own convenience, changing their principles to accommodate everyone’s opinion. But those who live with deep convictions, struggle with the pluralism in their lives, and their convictions demand exclusivism. Those who reject or refuse to face pluralism will cut themselves off from others, becoming reclusive or judgmental—with a spirit of ‘nobody listens’. But those with clear convictions, braving all kinds of pluralism and opinion, will stand like a pillar by which others can measure their own convictions. Some one well said, ‘great people cherish convictions and small people entertain opinions’. Opinion may cost suffocation, but conviction will cost the very life. That’s why the world has produced very few GREAT people in its long history, who stood like a pillar with deep convictions.

February 14, 2007

திருச்சி மலைக்கோட்டையில் என் பெற்றோருடன் வடக்குத் தெருவில் இருந்த (1972-ல்) போது ஒரு நாள் மாலை மேல் மாடியில் நின்று கொண்டிருந்தேன். தூரத்தில் காவிரி ஓடுவது தெரியும். அப்போது மாலை நேர ஆராதனைக்காக மலைகோயிலில் மணி அடித்தது. அந்நேரம் வாழ்க்கையைக் குறித்த சில எண்ணங்கள், கேள்விகள் மனதில் எழுந்தன. வாழ்க்கையின் அர்த்தம், நோக்கம், போராட்டம் ஆகியவை பற்றி எண்ணிய போது எழுதிய பாடல்:

5. நானொன்றும் அறிகிலேன்

பூண்கொங்கை அன்னையே
போற்றுதும் நின் திருநாமம்
வீண் பிறவி எடுத்தேனை
வினை நீக்கி ஆள்வாயே
நான் என் வினை செய்தேன்
நாயினும் இழி இப்பிறவிக்கு
நான் ஒன்றும் அறிகிலேன்
நான் முகனே பழிக்குறியான்
எடுத்த பிறவி போதும்
இனிப் பிறவி வேண்டிலேன்
தடுத் தென்னைக் காப்பாய்
தயாபரி நீ சங்கரியே

திருச்சியில் இருந்தபோது, சில சமயம் திருவானைக்காவல் கோயிலுக்கு செல்வது வழக்கம். ஒரு நாள் அங்கு சென்று வந்தபின் (1972-ல்) எழுதிய பாடல் இது. இதை என் அம்மா, தன் பஜனை மண்டலியிலும் அறிமுகம் செய்து பலரும் பாடியுள்ளனர். இன்றைக்கும் (2011) என் அம்மாவிடம் இப்பாடல் உள்ளது. அதை அவரிடமிருந்து கேட்டு வாங்கி இங்கு வெளியிடுகின்றேன்.

6. பாதாதி கேச வர்ணனை

அண்டமெல்லாம் பூத்து அகிலமெல்லாம் காக்கும்
அகிலாண்ட நாயகியே ஆதிபராசக்தியே
தண்டையணி பாதமதில் தெண்டனிட்டு நான் பணிந்தேன்
திருக்கண்டன் இடப்பாகம் கலந்தவளே காத்தருள்வாய்

அழகிய நின் பாதமதில் அணிசெய்யும் பொற்கொலுசும்
அண்டமெல்லாம் முழங்கும் மாணிக்கப் பரலழகும்
மஹிடன் தலைமிதித்த திருக்காலின் காப்பழகும்
கண்ட என் உள்ளம் களிகொண்டு கூத்தாடும்

சின்னஞ்சிறு மருங்கில் சாற்றிய மென்பட்டும்
சிற்றிடையின் மேல் ஓடும் முத்தான மேகலையும்
கொடி இடை அசைந்தாட குழைந்து வரும் நடையழகும்
கண்ட என் ஊள்ளம் களி கொண்டு கூத்தாடும்

ஆசையுடன் நான் சார்த்தும் அழகிய பொன்மாலைகளும்
அடியவர் தான் அளிக்கும் அழகிய பூ மாலைகளும்
வாசமுடன் உன்மார்பில் வலம்வரும் போதினிலே
ஓசையுடன் என் உள்ளம் ஓங்கி நின் புகழ்பாடும்

சங்கென்ன வெண் கழுத்தில் தான் ஒளிரும் சிறுதாலி
அகன்ற உன் தோளினிலே அணிசெய்யும் முத்தாரம்
நாற்றிசைக்கும் ஒளிசேர்க்கும் நவமணி மாலைகளும்
நான் கண்ட போதினிலே நயந்து என் உளம் பாடும்

எற்பு ஏசிய நாசியிலே எழில் கொஞ்சும் மூக்குத்தியும்
சின்னஞ் சிறுகாதில் திகழ்கின்ற தாடகமும்
நெற்றியிலே மிளிர்கின்ற வாசமிகு குங்குமமும்
கண்ட என் இருவிழியும் களி கொண்டு கூத்தாடும்

நிலவன்ன மிளிர்கின்ற நின்முகத் தாமரையும்
காதளவோடு தான் ஓடும் கரிய இரு புருவங்களும்
அடியார்க்கு அருள்கின்ற அழகிய திருக்கண்ணும்
கண்டு கண்டு என் உள்ளம் கனிந்து உனை நாடும்

வாள் போல் அமைந்திட்ட ஏற்ற மிகு நாசியின் கீழ்
பவழத்தை இழைத்தாற் போல் இளங்கு கின்ற பனி உதடு
பளிங்கு போல் ஒளிர்ந்திடும் பல்வரிசை தான் கண்டு
பண் அமைத்து என் நா உன் புகழைத்தான் பாடும்

ஏற்ற மிகு சிரசினில் ஒளிர்தரும் மணிமகுடம்
இருள் தோளும் வழிந்தோடும் முகிலன்ன கருங்கூந்தல்
தேவி உன் திருமேனி முழுவடிவம் தான் கண்டு
உருகி உருகி என் உள்ளம் உன்திருவடி நாடும்

பார்வதியே ஈஸ்வரியே பாற்கடலோன் சோதரியே
பக்தர்க்கு அருள் வழங்கும் பர்வத வர்தினியே
பக்தியுடன் உன் அழகை பாதாதி கேசம் வரை
பதம் அமைத்துப் பாடுவதும் தேவி உன் அருள் அன்றோ.

1970-துகளிலிருந்து நான் எழுதிய பாடல்கள் அனைத்தையும் ஒரு கையேட்டில் தனியே எழுதி வைத்திருந்தேன். பிறகு அதை என் நண்பன் ஒருவனுக்கு படிக்க தந்திருந்தேன். ஆனால் அது எப்படியோ தொலைந்து போய்விட்டது. எனவே இப்பாடல்கள் தற்சமம் என்னிடம் இல்லை. இரண்டொரு பாடல்கள் மட்டும் நினைவில் உள்ளன. சில பாடல்களின் சில வரிகளும் பல்லவிகளும் நினைவில் உள்ளன. ஆனால் அவற்றை மீண்டும் எழுத முயற்சி செய்யவில்லை. எனவே நினைவில் உள்ளவற்றைமட்டும் முதலில் பகிர்ந்து கொள்ள விரும்புகின்றேன். ஆனால் 1982-க்குப் பின் எழுதிய பாடல்களில் பெரும்பான்மையானவை தனியாக உள்ளன. அவற்றை இனி வரும்காலங்களில் பகிர்ந்து கொள்ள விரும்புகின்றேன்.

இப்பாடல் 1974 அலல்து 1975-ல் எழுதியது. சின்னக் குழந்தைகள் கையையும், காலையும் உதைத்துக் கொண்டு பொக்கைவாய்த் தெரிய சிரிப்பதைக் காண எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும். அப்பொழுதெல்லாம் நினைப்பேன்: இதுபோலவே கள்ளம் கபடம் அறியாத பிள்ளைபோலவே காலம் முழுதும் இருந்துவிட்டால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும்.!

2. குழந்தையாக வேண்டும்

குழந்தையாக வேண்டும் மீண்டும்
குழந்தையாக வேண்டும்
இக்குவளையத்தின் கவலை மறக்க
குழந்தையாக வேண்டும்
குஞ்சுகாலும் பிஞ்சுகையும்
கொள்ளையழகுதான்
குறுகுறுக்கும் விழி இரண்டும்
பறக்கும் வண்டுதான்
பொக்கை வாயின் பல்லிரண்டு
மட்டும் தெரிந்திடும்
உன் புன்னகையின் அழகு கண்டு
உலகம் சொக்கிடும்
பரம்பொருளே உன்னை யொன்று
நானும் வேண்டுவேன்
இப்பாரினிலே எதுவரை நான்
வாழ்ந்திருந்தாலும்
கள்ள குணம் அறிந்திடாத
பிள்ளை மனம் போல்
காலமெல்லாம் வாழ்ந்திட
நீ அருள் புரிவாயே.


3. இன்னும் உறங்காதீர்

செவ்வொளி கதிர்பரப்பி செங்கதிரோன் வந்தான்
நல் ஒலி புவிக்குரைத்தே புள்ளினம் விழித்தன
ஒளி-ஒலி உணர்விலாமல் உறங்குகின்ற உலகுலோரே
இவ்விதம் வாழ்வு சென்றால் எவ்விதம் உய்வீர்சொல்
இயற்கையின் ஆட்சியிலே எங்குறக்கம் இல்லைகாண்
பூக்கின்ற மலர்களிலும் பாய்கின்ற நதியினிலும்
வீசிடும் தென்றலிலும் வெவ்வேறு காட்சியிலும்
இளமைத்துடிப்புடனே இயற்கையன்னை நகைக்கின்றாள்
ஆறறிவு பெற்றோமென்றே அறற்றுகின்றீர் பெருமையுடன்
ஓரறிவு புல்லுக்குள்ள உணர்வும்தான் உமக்கும் உண்டோ
காலைப்பொழுதினிலே பனிநீரல் தனைக்கழுவி
காத்திருக்கும் ஆவினிற்கே மனம்மகிழ் உணவாக
சோர்ந்து சோர்ந்து படுத்துறங்கி யாது சுகம் கண்டீர்
சொல்லும் ஓர் பயனுண்டோ உம்மால் இவ்வுலகினிற்கே
படைத்தோனும் உயிரையெல்லாம் பயனின்றிப் படைப்பதில்லை
பகர்கின்றீர் பலபொய்கள் பாழும் இச் சோம்பலுக்கே
இன்னும் உறங்காதீர் எழுவீர் துடிப்புடனே
செய்வீர் உம் தொழிலை செய்யும் முறையுடனே!


நான் விற்பனைப் பிரதிநிதியாக (1975-ல் என நினைகின்றேன்) வேலை செய்துகொண்டிருந்தபோது, ஒரு முறை ஸ்ரீவில்லிபுத்தூரிலிருந்து மதுரைக்கு கட்டமொம்மன் கார்போரேஷன் பஸ்ஸில் பயணித்துக் கொண்டிருந்தேன். ஓட்டுனர் மிகவும் மெதுவாக ஓட்டினார். இடையிடையே பல நிறுத்தங்கள் வேறு. பல பயணிகளும் மிகவும் எரிச்சலுற்று முணுமுணுக்க ஆரம்பித்தனர். அப்போது உடனே என் கையிலிருந்த நோட்டில் எழுதியபாடல். எனக்கு திருமணம் ஆகவில்லை என்றாலும் ஒரு கணவனின் கூற்றாக இதை எழுதினேன்:

4. கட்ட வண்டி

கட்டபொம்மா கட்டபொம்மா
உன் கட்ட வண்டியை கட்டமொம்மா
கடிதுடனே ஓட்டிச் செல்வாய்
கதறுகின்றோம் காற்றில்லாமல்
கட்டமொம்மன் பேரும் கொண்டாய்
கட்ட வண்டிபோல் ஓட்டுகின்றாய்
கட்ட வண்டிபோல் ஓட்டிச் சென்றால்
காலம் பூரா பஸ்ஸில் போகும்
காதம் பல கடந்து செல்லவேண்டும்
காலத்தில் வீடுபோய் சேரவேண்டும்
காலத்தில் வீடுபோய் சேராவிட்டால்
என்காதல் மனையாளும் கோபிப்பாளே
காதல் மனையாளும் கோபித்தாலே
காசுக்கு வீண் செலவு வந்துவிடும்
காசுக்கு வீண் செலவு வந்துவிட்டால்
இந்த மாசக்கடைசியில்
நான் என்னசெய்வேன்?

Charity in All

Somewhere I read the phrase, ‘unity in essentials, concession in peripheral and charity in all’. This came in my mind when I was thinking about the concept of ‘agree to disagree’. No two people are going to agree with each other on everything in life. Thankfully, we need not agree with others on everything. Having a different opinion need not result in disagreement, but rather seeing the thing from a different perspective; this is called “interpretation”. Interpretation is well demonstrated through various stories and proverbs. For example, we are familiar with the proverb: if you see the stone, you don’t see the dog and if you see the dog you don’t see the stone (kallak kanda naayak kaanum; naayak kanda kallak kaanum). Of course, as we all know this is not to talk about stone to chase the dog but to explain the symbol: if you see the stone, you don’t see God. If you see God, you don’t see the stone.
Our disagreement and having a different (or second) opinion challenges our (settled) perception and helps us to think differently. However, in the name of ‘agree to disagree’ we cannot function as a group without minimum agreement on essentials. We can explain the difference within a group as “personal opinion”, yet this personal opinion should not misrepresent the collective ideology of the group. Both the individual who has a personal opinion and the rest who oppose it should deliberate whether the personal opinion is related to the interpretation of essentials or comments on peripheral issues. Take for example the recent controversy on Jinnah by Sri Jaswant Singh. I am not an expert on this issue, though I have my own personal view, which is not important to express here. The way the issue was handled by both parties snowballed into unnecessary developments where both began to call each other names. The main reason for this is the lack of ‘charity in all’. The way Jaswant Singh expelled, the way the other party reacted, and the way he then responded clearly demonstrates this. Of course this is completely a political issue, but in a democratic country politicians should try to set a model for the common people to learn certain values. Thankfully, we need not imitate, as their life does not deserve imitation. However, even in this incident we can learn the lesson to agree to disagree with others, keeping charity in all.

Dayanand Bharati, Gurukulam, September 10, 2009