Busyness is the curse of this age.

In the past, before the IT companies came, we heard that ‘instant satisfaction is the curse of this age’. More than that, now ‘becoming too busy’ is going to be the curse of this IT age. Today even a lazy person has no time. With television and the Internet most people are very busy being lazy. First television deprived us personal relationship and now the Internet deprives us of personal communication. A day may come when family members will communicate with each other through email by sitting in their own rooms, that too in their own cabins inside of their room. When television came many lamented that sitting together and eating is its first victim. Now with the introduction of 3 G spectrum service, as each person can watch television in their mobile and personal computer, sitting and watching together will soon become another victim of technology. One way it is good. Now programs and advertisements make many uneasy to sit and watch as a whole family. Watching television with children is particularly difficult as they begin to ask the purpose of some products in front of everyone and elders feel embarrassed to answer those questions.

All become busy, not only is personal relationship and (personal) communication becoming a problem, but even carrying out our commitments. As I have observed, this new generation wants to do many things at the same time and cannot complete one thing in right time, if not perfectly then at least to their own satisfaction. I am not talking about any projects in their office and work place, but several personal things related to their life. Skilled and manual laborers are more blessed than those who work in high profile jobs in offices. These people even bring their work home with them and become very busy. They choose to live with such busyness so no one can help or save them. However, their busyness often creates problems for others and deprives their personal freedom and choice. For example, one cannot go to any music/dance performance, or religious/spiritual gatherings without any guarantee that they will not be disturbed by others. Even amidst puja and (religious) rituals, phone calls received by a few always disturb everyone. Even after repeated requests, some feel it is less to their dignity and business to keep their mobiles switched off. By disturbing others they do not demonstrate how busy they are or how important they are, but what a nuisance they have become to every one. So the net outcome of busyness is not any valuable contribution. The outcome is becoming a nuisance to many.

Dayanand Bharati, Gurukulam. June 21, 2010

Swamiji,The truth is really difficult to face. The stuff you have mentioned on the maladies of the IT revolution is more hard-hitting than even any industry expert can say :) :) On your antidote of "staying focused", it means a lot and is profound. And if that focus is on things that are spiritual, that seems to be the only light at the end of the tunnel for all workaholics like me. Regards,M.S.Srikanth

Boycott
Sri Suki Sivam’s main message (Sun T.V. Dec. 2009) was ‘boycott Chinese goods in order to compete with them in the global economy’. However, I doubt that such an appeal, with a spirit of nationalism and commitment to our country, is possible in a country like India where there is ‘moha’ (lust) after ‘foreign’ goods of every kind.
Once, when I was returning to India from Nepal I noticed some Indian youngsters who were bribing the customs official, so that they could bring in the 'foreign' jeans that they purchased in Nepal. As they were triumphantly beaming at having managed to buy and bring 'foreign' jeans with them, I told them, “Why are you taking so much trouble to smuggle these 'foreign' jeans from Nepal? Just go to the Old Delhi Tibetian market, and you will be able to buy in wholesale jeans from any country for much less.” They were shocked to hear this. I also told them that these jeans are made and sold wholesale. They have labels such as 'Made in Germany', and 'Made in France.' They would sew these on to the jeans and export it wholesale to Nepal. Similarly, synthetic saris are imported from Gujarat by shops in Nepal and sold as 'foreign' saris to Indian tourists. For as long as we Indians continue to have ‘moha’ for ‘foreign’ goods, countries like China and Taiwan are going to dump their products on us, and we will continue to be cheated.
Now, is it possible to appeal to the common sense and moral commitment based on such artificial ideology? Instead of appealing to people based on such ideology, why not ask our Government directly to stop importing them? Many such products made in China and Taiwan are not smuggled; it is easy to dump these in the Indian market because of the new trade agreements.
Real growth in economy is possible only when we challenge our local manufactures to compete with such products, but we Indians have failed in this miserably and I do not have to elaborate on this point. There have been all kinds of malpractices, which led to a compromise in quality a number of times, and this has impacted our export potential. We Indians are used to such products and so we expect others as well to accept them. This reminds me of something I read in Salman Rushdie's novel, Satanic Verses. When a character in the story tries unlocking a door after losing its key, another character uses a safety-pin to unlock it and comments, “Made in India.”
Finally, when I get good and useful products that meet my needs at affordable costs, I will buy them. For example I have a ‘rechargeable electronic mosquito swatter’. It is a Chinese product. This product was a blessing as it helped me deal with the mosquito problem.
There are many genuine ways to compete with other economies but boycotting is not the correct and effective one.
Dayanand Bharati, Gurukulam, December 7, 2009

Tamil Songs

மனதின் குரல்
தயானந்த பாரதி
உணர்ச்சிகளின் தொகுப்பே கவிதை. பல சமயம் நம் உணர்வுகளை வெறும் வார்த்தையால் வெளிப்படுத்த முயன்று அதில் தோல்வி அடையும்போது கவிதை அதற்குத் துணைவருகின்றது. அதேசமயம், கவிதை நம் உணர்வை அப்படியே வெளிப்படுத்தாமல், அதற்கு கற்பனை சேர்த்து, சுருக்கமாக நம் உணர்வை வெளிப்படுத்தவும் உதவுகின்றது. கவிதை என்ற ஒன்று மட்டும் இல்லாதிருந்தால், மானிடர் வாழ்வு எவ்வளவு வறட்சியாக இருந்திருக்கும். தற்கால ’வசன கவிதைகள்’ இலக்கண, இலக்கிய மரபுகளிலிருந்து மாறுபட்டு இருந்தாலும், அவை மனிதனுக்கு தன் உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தரும் எழுத்துச் சுதந்திரம் மிகவும் சிறப்பானது.
இதுதான் கவிதைஎன எல்லை வகுப்பது யார்? மனித உணர்வுகளும், வார்த்தைகளும் உள்ளவரை கவிதைக்கு அணைபோடவோ, அல்லது எல்லை வகுக்கவோ யாராலும் முடியாது. பிறர் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என ஒரு கவிஞ்ஞன் எழுதுவது இல்லை. அது அவனின் மனதின் குரல். அதை அவன் தன் மன, ஆன்மீக திருப்திக்காகத்தான் எழுதுகிறானே தவிர, பிறர் பாராட்டவேண்டும் என்று எதிர்பார்த்து அல்ல. என் கவிதைகளும் (அவை கவிதை என மறுக்கப்பட்டாலும் கூட) என் மனதின் குரல். ஆனால் இக்குரல் சிலரது மன உணர்வுகளுக்கு ஒரு வடிகாலாக இருக்குமானால் அதை என் வரையில் பூட்டி வைப்பது முறையல்ல என்பதால் அவற்றில் சிலவற்றை இங்கு தொகுத்துத் தந்துள்ளேன்.
நான் எழுதிய கவிதைகள்-பாடல்கள் ஒவ்வொன்றின் பின்னணியிலும் ஒரு சம்பவம் பெரும்பாலும் இருக்கும். எனவே பல கவிதைகளுக்கு அவற்றின் பின்னணியை முடிந்தவரை மறைக்காமல், தெரிந்தவரை எழுதியுள்ளேன். இது அக்கவிதையின் மையக் கருத்தை உணர்ந்துகொள்ள உதவும் என எண்ணுகின்றேன். சில கவிதைகள் என் உண்மையான கொள்கையைப் பிரதிபளிக்கவில்லை. அவை வெறும் கற்பனைகள். சிலசமயம் கருத்து முரண்பாடு காணப்படும். அதற்கு முக்கியக் காரணம், அந்த சூழ்நிலையில் மனதில் தோன்றிய உணர்ச்சிகளுக்கு வடிகால் கொடுக்க அவை எழுதப்பட்டன. சில கருத்துக்களில் எனக்கே உடன்பாடு இல்லை. ஆனால் அந்தச் சூழ்நிலையில் மனதின் உணர்ச்சிப் பெருக்கை, கற்பனைகலந்து வார்த்தையாக வெளிப்படுத்தி உள்ளேன். பிழைதிருத்தம் செய்யவில்லை. என் அனுமதியன்றி வெளியிடவோ, பத்திரிக்கைகளுக்கு அனுப்பக் கூடாது.
என் கவிதைகள் இலக்கண, இலக்கிய மரபுகளுக்கு உட்பட்டவையல்ல. ஆனால் அவை முழுதும் வசன கவிதைகள் அல்ல. மரபை முழுதும் ஒதுக்க முடியாமல், மாற்றத்தை அப்படியே ஏற்கவும் முடியாமல் தவிக்கும் இடைப்பட்ட தலைமுறையைச் சார்ந்தவன் நான். என்வேதான், என் கவிதைகளை பகிர்ந்துகொள்ளும்முன் மரபை சார்ந்து அவையடக்கமாக, அதேசமயம் இலக்கண, இலக்கிய மரபைச்சாராத முதல் கவிதையைத் தர விரும்புகின்றேன்.

1. கவிதையாகுமோ

எழுதவேண்டும் என்பதற்காக
எழுத்துக்களை வார்தைகளாக்கி
கருத்தேதும் அதில் இல்லாமல்
கவிதை என்ற பெயராலே
உளறுவதும் கவியாகுமோ
பேதை என் வார்த்தைகளே?
--லக்னோ, உத்திரப் பிரதேசம். 21-01-1996