1481 to 1485
1481 மிகமிகக் கடினம்
நான்படும் வேதனை
யாருக்குப் புரியும்
நான்கொண்ட துயரம்
யாருக்குத் தெரியும்
உயிரில் கலந்து
உணர்வில் இணைந்து
உறவைப் பிரிவது
மிகமிகக் கடினம்
சென்றவர் வாரார்
தெரியும் எனக்கு
செல்வதே நல்லது
புரியுது எனக்கு
ஆயினும் இந்த
உறவென்ற ஒன்று
போக மறுக்குது
புரியுதா உனக்கு
எங்கே உறவு
இல்லை சொல்லு
எவ்விதம் உயிரினம்
வாழ்ந்திடும் எண்ணு
ஒன்றில் ஒன்று
பிறக்கணும் என்று
நியதியை வைத்தது
யாரெனச் சொல்லு
உறவற்றுப் போனால்
உயிரினம் இருக்குமா
உறவின்றி உலகம்
இயங்கிட முடியுமா
துறந்த துறவிக்கு
சீடர்கள் எதற்கு
அங்கும் உறவு
தொடருது பாரு
எத்தனைக் கேள்விகள்
இதுவரை கேட்டார்
எவ்வளவு பதிலும்
பலரும் தந்தார்
கேள்வி பதிலும்
முடிந்த பின்னாலே
தன்தன் உறவை
அவரும் தொடர்ந்தார்
என்னிந்த வாதம்
எனக்குத்தான் பொருந்தும்
என்னுள்ளம் சொல்வது
எனக்குத்தான் புரியும்
கேள்வியும் எனது
பதிலும் எனது
என்பதும் அறிவுக்கு
நிச்சயம் புரியும்
ஆகவே இந்த
வேதனை மூலம்
அறிவுக்கு மனது
சொல்லுது பாடம்
ஒன்றை ஒன்று
புரிந்த பின்னாலே
வந்து சேருது
ஆறுதல் எனக்கும்
குருகுலம், 26-1-2023, காலை 8.15
Again I began to cry this morning when I sat alone for sometime. Then I
began to think deeply whether I am facing some psychological problem as I find
it difficult to control my tears whenever I think about my mother. Even when I was busy with some other works,
suddenly her thought comes and I began to cry. Do I need some kind of
counselling or medication to overcome this emotion. I am not sure. But after I cried, as inspiration came I
wrote this poem expressing my thought.
After writing this when I realized that even this relationship is
ordained by God now the heart has to counsel the buddhi only through this pain
of separation that this is not new and only happening to me. Throughout the history and even in
contemporary time several, unable to bear the separation of their beloved ones,
expressed their grief through various ways.
1482 ஏதோ சொன்னேன்
உன்னை நானும்
மறக்காத போது
என்னை நீயும்
மறந்ததேன் கூறு
மனத்தால் ஒருகணம்
பிரியாத போது
என்னை விட்டு
பிரிந்ததேன் கூறு
‘உன்னை விட்டு
ஒருகணம் பிரியேன்
உன்னை மறந்து
நானும் இருக்கேன்
ஒருவரில் ஒருவர்
கலந்த பின்பு
பிரிவென்ற சொல்லுக்கு
இடமுமே ஏது’
சொன்னதும் நீதான்
இதை மறந்தாயோ
சொன்னதை இப்போ
நீ மறுப்பாயோ
காத்து கிடக்கிறேன்
தேடியே வாராயோ
கண்ணீர் இன்னும்
சிந்த வைப்ப்பாயோ
உன்னை எண்ணி
நெஞ்சம் உருகி
பக்தியால் கண்ணீர்
சிந்த விடாமல்
பிரிவென்ற துயரம்
இவ்விதம் அளித்து
கண்ணீர் சிந்த
நீயும் வைப்பாயோ
காதலினால் நாம்
இருவரும் இணைய
ஆனந்தம் பெருகி
கண்ணீர் சிந்த
மேனியில் ஒருவித
பரவசம் பரவ
பேச்சின்றி நானும்
நெகிழ்ந்து உருக
வாழும் வாழ்வை
நீதர வேண்டும்
அதற்கு என்னிடம்
நீ வரவேண்டும்
தாயும் சேயை
மறந்திடக் கூடும்
இருவரும் ஒருநாள்
பிரிந்திடக் கூடும்
தாயினும் மேலாய்
பாசம் கொண்ட
நீயென்னை எப்படி
மறந்திடக் கூடும்
என்னுளம் கொண்ட
தாபத்தினாலே
ஏதோ சொன்னேன்
நீ முனியாதே
பிரிவே இல்லா
உறவைத் தந்திட
நீமட்டும் என்றும்
மறந்து விடாதே
குருகுலம், 27-1-2023, இரவு, 11.30.
As I was thinking about the separation of my mother from me, I remembered
one Tamil son by Ramalinga Vallalar. I sang the very same song when we conducted a
puja for my mother arranged by Sri Umapathy our village head here in the ashram
on Jan 14th 2023. Then I
wrote this song in viraha bhava about the pain of separation if He forgets and
leave me alone.
பெற்ற தாய் தனை மக மறந்தாலும்
பிள்ளையைப் பெறும் தாய் மறந்தாலும்
உற்ற தேகத்தை உயிர் மறந்தாலும்
உயிரை மேவிய உடல் மறந்தாலும்
கற்ற நெஞ்சகம் கலை மறந்தாலும்
கண்கள் நின்றிமைப்பது மறந்தாலும்
நற்ற தவத்தவர் உள்ளிருந் தோங்கும்
நமச்சிவாயத்தை நான் மறவேனே.
1483 எனது பரிகாரம்
உனக்கென ஒருதுளி
கண்ணீர் சிந்தி
உன்னை நினைத்து
மனதிற்குள் புலம்பி
எனக்கொரு வாழ்வை
நானும் வாழறேன்
உன் நினைவாலே
அனுதினம் வாடுறேன்
எனக்கென புதிதாய்
நடந்திட வில்லை
எவருக்கும் நடக்காதது
நடத்திட வில்லை
ஆயினும் என்மனம்
ஆறிட மறுக்குது
அம்மா உன்னை
எண்ணி தவிக்குது
எதுவரை இந்த
துயரும் இருக்கும்
என்பது எனக்கு
நிச்சயம் தெரியாது
ஆனால் உன்னை
மறப்பது என்பது
அத்தனை எளிதாய்
இனி நடக்காது
ஒன்றா இரண்டா
எதனைச் சொல்ல
எனக்கென நீசெய்த
தியாகங்களை எத்தனை
ஒவ்வொரு நாளும்
எனக்கென வாழ்ந்தாய்
இறுதியில் என்னிடம்
இருந்தே பிரிந்தாய்
என்னுடன் பிறந்த
மற்றவர் கூட
என்போல் உன்னை
நினைந்திடக் கூடும்
ஆனால் நாம்கொண்ட
உறவு மட்டும்
ஏனோ என்றும்
தனித்தே இருக்கும்
எவருக்கும் கிடைக்காத
வாய்ப்பு ஒன்றை
எனக்கு மட்டும்
நீயும் அளித்தாய்
ஆனால் நானோ
பலமுறை தவறிணும்
அனுசரித்து நீ
என்னுடன் வாழ்ந்தாய்
அதுபோல் மீண்டும்
வாய்ப்பு ஒன்று
எனக்கு நிச்சயம்
இனி கிடைக்காது
ஆகவே அதனை
நினைத்து அழுவது
அனுதினம் நடக்குது
நானென்ன செய்வது
இந்த துயரும்
ஒருவிதம் நல்லது
இதிலே எனது
பரிகாரம் உள்ளது
ஆகவே கண்ணீர்
அடிக்கடி சிந்தி
அதிலே நீதரும்
ஆறுதல் காண்பேன்
குருகுலம், 28-1-2023, காலை, 8.00 am
Generally I never light oil lamps before any deity, not only now also in
the past. Like my father, I never have done any proper puja from my boyhood,
though I spent time in chanting slokas, mantras and from Tamil Scriptures. My
mother knows this very well and her once concern was that after she passed away
there won’t be anyone to light lamp in her puja place to continue her legacy or
family tradition. So I arranged my own
puja place in the very same room in which my mother stayed and died, keeping my
parents photo. Of course I also kept the
brozen image of Nataraja which my mother used to keep in her puja place as He
was her favourite deity. And I started to light lamp in front of the photo of
my parents where I also placed the image of Nataraja. Of course I am not worshiping any of them but
in this way I pay respect to the memory of my parents and want to assure the
continuity of her legacy. I also do this
for my own need and satisfaction, though I personally don’t believe in such
acts of ritual. So this morning after bath when I light the oil lamp, unable to
control me I began to cry. After doing
that when I sat as I cannot control my tears I wrote this poem.
1484 வணங்கிக் கொண்டாடு
தாயற்ற வாழ்வு
சீரற்று போகும்
தாயின்றி வாழ்வு
வெறுமை ஆகும்
ஆயிரம் உறவுகள்
வந்து போயினும்
தாயின் உறவுக்கு
மாற்றே இல்லை
உடலில் சுமந்து
உணர்வில் கலந்து
உள்ளம் முழுதும்
அன்பால் நிறைந்து
தன்னைத் துறந்து
பலசுகம் மறுத்து
தாயைப் போல
காப்பவர் யாரு
ஆண்டியோ அரசனோ
யாராய் ஆயினும்
தாய்க்கு அவரும்
சேயே ஆவர்
பேதம் அறியாள்
பிரிவினை பாராள்
சுற்றம் அனைத்தையும்
தாங்கி பிடிப்பாள்
பொறுமையில் பூமியை
விஞ்சியே நிற்பாள்
கருணையில் கடவுளை
காணச் செய்வாள்
தெய்வம் கூட
தேடிடும் உறவு
தாயன்றி வேறு
யாருண்டு கூறு
தாயாய் மாறி
வருவதினாலே
தெய்வம் கூட
உயரும் பாரு
இழந்தவர் அறிவார்
இந்த பிரிவை
இருப்பவர் அறியார்
அதனின் உயர்வை
இருக்கும் போதே
சேவை செய்யார்
இழந்த பின்னே
என்ன செய்வார்
வேறெந்த இழப்பையும்
நிரப்பிட முடியும்
தாயை இழந்தால்
வெறுமை நிலைக்கும்
இருக்கும் போதே
இதனை உணர்ந்து
தெய்வம் தந்த
வாய்ப்பென அறிந்து
தாயற்ற வாழ்வு
சீரற்று போகும்
என்பதை மட்டும்
மனதில் கொண்டு
போன பின்னால்
எண்ணி புலம்பாமல்
வாழும் போதே
வணங்கிக் கொண்டாடு
குருகுலம், 7-02-2023,
காலை, 7.30
1485 உடனே வேண்டும்
யாரென்ன ஆறுதல்
சொல்கின்ற போதிலும்
நீவந்து தாராமல்
யார்தரக் கூடும்
நேராக நீவந்து
சொல்லிட வேண்டாம்
செஞ்சம் உணர்ந்திட
தந்தாலே போதும்
எவ்விதம் தருவது
என்பதும் தெரியாதா
இதுவரை நீயதை
செய்யாமல் இருந்தாயா
தேவை இப்போது
வேறான போதிலும்
தருவது நீயன்றி
யாராகக் கூடும்
நெஞ்சத்தின் தேவை
நிறையவே இருக்கு
பலவற்றை நீயுமே
நிரைவேற்ற மறுப்பதால்
ஏற்ற காலத்தில்
நிறைவேற்றி வைப்பேன்
என்ற காரணம்
நீயுமே தருவதால்
அவற்றோடு இதனையும்
இப்போது சேர்க்காதே
அவசர பிரிவினில்
இருப்பதால் சொல்கிறேன்
சிகிச்சையில் தாமதம்
நீயுமே செய்வதால்
விளைவுகள் வேராகும்
அதையும் நீயறியணும்
அதன்பின் பாரம்
யாருக்கு பெருகும்
அதையே சற்றேனும்
நீயுமே எண்ணனும்
நிரந்தரமாக நீ
என்னோடே தங்கி
சேவை செய்திடும்
நிலையுமே வந்திடும்
அதுகூட ஒருவிதம்
எனக்குமே நல்லது
ஆனால் உன்பாடு
எத்தனைப் பெருகும்
வேறெங்கும் செல்லாமல்
என்னோடே தங்கினால்
உன்னையும் அவசர
பிரிவினில் சேர்க்கணும்
அதன்பின் அனைவரும்
என்னையே குறைசொல்லி
நம்மையும் பிரித்திட
முயற்சியும் செய்குவார்
பிரிவினைத் தாங்கிட
இருவர்க்கும் இயலாது
என்பதை நீயுமே
நான்குமே அறிந்ததால்
இப்போதைய தேவையை
மனதிலே கொண்டு
சட்டென நீயுமே
ஆறுதல் தந்திடு
குருகுலம், 8-2-2023, காலை
8.00
As I am sleeping in the same room where my mother lived and died, often I
remember our life together. Particularly
the last few minutes in her life often comes before my eyes. As I was taking care of her whole night, I
used to take some rest in the afternoon.
So that day also after taking rest when I went and saw my mother, my
sister who was sitting next to her told, ‘Amma’s oxygen level and pulls are
often fluctuating in the oxygen meter.
She didn’t have anything from the morning. So finally, you try to give her some
milk. I don’t know why that word
‘finally’ came from her. Then I warmed some
milk and gave three spoons. She took all
of them. But suddenly the oxygen meter
became block and my sister seeing that told, 'Amma passed away. She was only
waiting for you to receive milk only from your hand finally. Once you gave, she passed away’. Though she told those words to comfort me,
still that scene haunts me often as I have never witnessed death that much
close in my entire life. When my eldest
brother and father passed away, I was not with them. And I never have witnessed what death actually
means in my life. When I went to
participate in the final rites for my father after three days, one of my
neighbour lamented that I missed the opportunity to see the face of my father
for the last time. But I told him that I
was happy that I didn’t see the face of my father after he passed away, as I
will remember him alive.’ But as I
witnessed death that much close, that too of my dear mother, though I was happy
that she died peacefully in the very place where she wanted to die and also
giving me an opportunity to serve her till the end of her life, still whenever
I think about my mother, particularly the final few movements of her life, I
cannot control my tears and started to cry.
Fortunately, there is no neighbour and no one is staying with me. So, I can
cry as much loudly I want. Of course I
know that this the part of life and no amount of my cry is going to bring her
back. At the same time, I am not crying
deliberately and several times tears comes on its own without seeking my
permission. Then I thought that am I
facing some psychological problem and loneliness in my life? Do I need some counselling or medication to
overcome this spontaneous emotional outburst.
But I am convinced that seeking the help of any psychologist won’t help
in my situation as I never had much faith in it, at the same time knowing well
that their need for others. I know well what they would say at the end which
already I knew, of course not in any philosophical terms but explaining it
using lots of their technical and medical terms. But as a bhakta I have the greatest
psychologist in my life. So, after
shedding tears, when I sat quietly for few seconds, then I told to the Lord,
‘unless you give your comfort I cannot get it from others. You alone can heal me from within and help me
to overcome such emotional outburst.’
But as I began to write the poem, I also warned Him that consider this
request as an emergency and like so many other requests don’t postpone by saying
that you know well when to give the answer.
If He fails then at the end, He will end up staying permanently with me
unable attending others’ need but only to take care of me. This might even end up Him being admitted in
emergency ward as His decision not give the treatment immediately alone the
cause for this. And as I completed the
poem with a sense of humour, I smiled and got up to do other works.
